text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
"Waar wij samen ook
zijn, wij zijn overal
thuis, want wat vrienden
zijn is, lijkt heel erg
op een huis."
Heb je vrienden lief van Lars van der Werf maakt zelfs op volwassenen indruk. Met het vriendenboekje voor volwassenen slaat hij een nieuwe weg in. Het prachtig vormgegeven boekje voldoet dan ook aan alle verwachtingen: speels, serieus, aandoenlijk. Het is een boekje om een warm hart bij te krijgen.
Geheel bekend start het vrienden boek met 'Dit vriendenboek is van ...... Ingevuld ter gelegenheid van..... datum.....". Vervolgens maakt Van der Werf ruimte voor de vrienden. De vrienden kunnen invullen hoe ze de eigenaar van het boekje kennen, wie ze zijn, wat ze het liefste eten en drinken en wat hun favoriete boek is. Ook de allergrootste liefde van het universum kan niet verborgen blijven. De schrijver zijn hart blootleggen met de laatste vraag: "Ik heb jou lief, omdat...."
Deze nu-nog-lege pagina's wisselt Van der Werf af met originele, vrolijke en zeer hartverwarmende gedichtjes:
"Ik doe helemaal
niks voor jou en
toch noem jij me
'beste vriend'.
En dat is wat
vrienden zijn,
dat je het bent,
maar niet perse
verdient."
Daarmee raakt hij regelmatig een gevoelige snaar: dit is wat vriendschap moet zijn. Van de Werf bekijkt vriendschap op een luchtige, maar zeer realistische wijze en benadert het met de nodige humor. Op die manier maakt hij dit vriendenboekje tot meer dan louter een vriendenboekje. Hij maakt het tot een echt vriendenBOEK.
Heb je vrienden lief nodigt uit tot het aanleggen van een vriendenboekje. Gewoon, om te verzamelen wat je liefhebt. | 1pos
|
Recensie ’In het licht van de vuurtoren ’ – Jean E. Pendziwol – september 2017
Genre: roman
Uitgever: HarperCollins
ISBN: 978 94 027 2550 6
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 352
Verschijningsdatum: 4 juli 2017
Met dank aan uitgeverij HarperCollins voor dit recensie-exemplaar.
Samenvatting van het verhaal
Morgan, een zestienjarige tiener, is beschuldigd van het aanbrengen van graffiti op het hek van een rusthuis. De komende vier weken moet ze een werkstraf uitvoeren en moet ze gaan klussen in dit bejaardentehuis. In dit tehuis wonen welgestelde bejaarden. Ze meldt zich aan bij Marty de klusjesman en die geeft haar de taak om het hek te schuren en opnieuw te witten.
In het bejaardentehuis woont Elizabeth Livingstone die blind is. Samen met Marty bespreekt ze kunst in al zijn vormen en ze hebben een hechte band. Als zij in de tuin zit hoort ze Morgan werken en ook dat ze naar Mozart aan het luisteren is. Dan komen twee agenten haar vertellen dat haar broer Charlie vermist is na een bootongeluk en dat ze bezig zijn met een zoektocht. De politie overhandigt haar de logboeken die van haar vader zijn geweest en die ze gevonden hebben in de boot. Haar vader is een vuurtorenwachter geweest op Porphyry Island toen ze nog een kind was. Het is zestig jaar geleden dat ze haar broer voor het laatst heeft gezien maar ze heeft zo wel een vermoeden waar hij kan zitten.
Elizabeth raakt met Morgan aan de praat en wil graag dat de tiener haar de logboeken voorleest. Morgan ziet in de kamer van de oude vrouw drie schilderijtjes en ze doen haar aan iemand denken. Ze moet te weten komen wie de artiest is die ze heeft gemaakt. Dan begint Morgan het eerste logboek voor te lezen aan Elizabeth en algauw wordt de oude dame terug met haar verleden geconfronteerd. Ze begint haar verhaal te vertellen aan Morgan. Welke geheimen zijn bewaard gebleven en welke komen er nu boven water?
Conclusie
Dit verhaal gaat over een tiener die in een pleeggezin woont en die in contact komt met een oude blinde vrouw. Elizabeth werd geboren in 1925 en leefde met het ganse gezin op Porphyry Island tot er iets ergs gebeurde. Morgan is een gothic met zwartgeverfd haar, donker oogpotlood en een gezicht dat ze nog bleker heeft gemaakt met de daarbij passende kledij. Ze doet zich heel stoer voor en heeft een verkeerde attitude naar de buitenwereld toe. Dit heeft alles te maken met het feit dat ze een pleegkind is sinds haar tiende en niemand in haar wereldje wil toelaten. De oude dame weet, ondanks dat ze blind is, wat voor vlees ze in de kuip heeft. Ze weet dat Morgan naïef is en dat ze zich stoer voordoet, ze verbergt haar angsten en haar eenzaamheid. In een wanhopige poging om ergens bij te horen, maakt ze de verkeerde keuzes en ziet ze de liefde waar die niet is. Maar Elizabeth voelt aan dat ze iets heeft, iets unieks.
Vanaf de eerste pagina’s weet je dat het goed zit met dit boek en dat het er eentje wordt om van te genieten. Het is pakkend om te lezen hoe hun relatie in het begin is en hoe ze met elkaar omgaan wat grappige situaties geeft. Morgan die zo bijdehand is en Elisabeth verwijt haar dat ze nieuwsgierig is. Door de dingen te beginnen delen komen er bij beiden herinneringen naar boven waar ze ieder voor zich mee moeten leren omgaan en de feiten onder ogen zien. De hoofdstukken worden afgewisseld en mede hierdoor leer je wat elk een denkt en ook hoe ze over elkaar denken.
Alles wordt heel beeldend verteld; de herinneringen, de kwellingen en ook de liefde voor Elizabeth’s tweelingzusje Emily. Prachtige beschrijvingen hoe het erop Porphyry Island aan toe ging, zowel de leefomstandigheden, fauna en flora en het weer dat haar vader allemaal nauwkeurig in zijn logboeken had geschreven. Het verhaal is dan ook gebaseerd op de echte dagboeken van een Canadese vuurtorenwachter. De auteur heeft een prachtige schrijfstijl en de wijze waarop ze de kunst beschrijft en vooral de setting waar het verhaal plaatsvindt, maakt het fascinerend om te lezen.
Het boek leest heel prettig en op het einde zijn er nog een paar verrassende onthullingen. Het verhaal is heel goed bedacht en uitgewerkt en voor beide dames had je veel sympathie. Het is ontroerend en het gaat over wrok, liefde, misverstanden en nog veel meer. Ik heb echt genoten van dit opmerkelijke verhaal en ik raad dit boek dan ook aan! 4 sterren | 1pos
|
Boek met haarkloverij binnen stromingen van de katholieke kerk.
Hierbij waant men zich in een doolhof.
Soms moeilijk, dan maar tweemaal lezen, zeker de moeite waard. | 1pos
|
Wat een heerlijk boek, leest echt als een trein. Je komt ook in een bepaalde cadans: een ‘wit’ stuk over Sarah, dan weer een ‘zwart stuk’ over Handfull. En allebei de personages boeiden mij evenveel. Ik kan mij voorstellen dat dit boek zich goed laat verfilmen, ik zag het in ieder geval als een film aan mij voorbij trekken. Aanrader! | 1pos
|
Crystal Jones wordt op een feest in een tuinschuur vermoord.
Zes jaar later is Paige Holden, privédetective, aan het telefoneren met Clay Maynard, haar partner. Even later hoort ze piepende banden en als ze zich omdraait, ziet ze een busje op zich afkomen. Ze kan ternauwernood opzij springen en even later klapt het busje tegen een lantaarnpaal. Als Paige ernaartoe loopt, ziet ze dat het busje van Maria is, een klant voor wie ze aan een zaak werkt. Het is echter Elena, Maria’s schoondochter, die achter het stuur zit. Ze is door verschillende kogels geraakt. Voor haar dood drukt ze Paige een geheugenstick in haar handen. Op deze stick staat bewijsmateriaal dat de man van Elena, Ramon Munoz, zes jaar eerder ten onrechte veroordeeld is voor de moord op Crystal Jones. Paige zoekt contact met Grayson Smith, openbaar aanklager, die de zaak tegen Ramon Munoz gevoerd heeft. Dan wordt Paige aangevallen door een man met een mes, maar Grayson weet de overvaller uit te schakelen. Vanaf dat moment is het duidelijk dat er iets niet in orde is en gaan Paige, Clay en Grayson verder op onderzoek uit. Ze kunnen dan nog niet vermoeden welke beerput opengetrokken gaat worden.
In vertrouwen is een boek dat soms ietwat voortkabbelt, zelfs weleens een tikkeltje langdradig is (maar ja, wat wil je met 573 pagina’s), maar ook een boek dat qua opbouw goed in elkaar steekt. De hoofdpersonen, Paige en Grayson, tussen wie vaker een ‘broeierig’ sfeertje hangt, komen goed uit de verf, maar ook hiervoor geldt weer dat dat niet vreemd is als je 573 pagina’s tot je beschikking hebt; ruimte genoeg voor verdieping.
Een nieuwe moord leidt tot een heropening van een oude zaak, waarin iemand ten onrechte schuldig is verklaard. Een zaak die Grayson als openbaar aanklager behandeld heeft. Nu wil hij koste wat kost zijn fout goedmaken en de onderste steen moet boven, ongeacht de consequenties. De strijd, die hij samen met Paige voert, wordt op een realistische manier beschreven, zo ook het schuldgevoel dat bij Grayson een grote rol speelt.
Tussendoor worden enkele hoofdstukken gewijd aan Adele en Darren, wier rol in het hele verhaal lang niet duidelijk is, maar Adele blijkt uiteindelijk een belangrijke getuige in de hele zaak.
Een makkelijk leesbaar boek met oog voor detail en persoonlijke en menselijke betrekkingen. Een verhaal, grotendeels gebaseerd op het vinden van gerechtigheid en het opsporen en veroordelen van (mede) schuldigen. Corruptie binnen het politieapparaat, samenzwering, omkoping en afpersing worden aan de kaak gesteld.
Paige en Craydon zijn natuurlijk idealistisch en wellicht af en toe naïef, maar ze doen wat ze denken dat hun plicht is, wat bewonderenswaardig is.
Al met al een verhaal dat wellicht wat langzaam op gang komt, maar daarna als een TGV doordendert en je in de greep houdt, omdat je wilt weten: hoe loopt het af, wie zijn de schuldigen en wordt het bewijsmateriaal uiteindelijk gevonden?
Hoewel er in het verhaal vaker gehint wordt naar de mogelijke schuldigen, is de ontknoping toch nog verrassend. Je wordt zeker niet teleurgesteld: iedereen wordt uiteindelijk ontmaskerd, wat een bevredigend einde is van een zeer goed in elkaar gestoken verhaal en plot. Chapeau. | 1pos
|
In zijn vorige roman, het in 2015 gepubliceerd Aurora, schopt Kim Stanley Robinson ongenadig hard tegen één van de heilige huisjes van sciencefiction. Het verhaal gaat over een ruimtereis die generaties duurt en tot doel heeft een kolonie te stichten op een planeet in een ander zonnestelsel. De conclusie die Robinson in het boek trekt is ontnuchterend. Haal je de mens weg uit het ecosysteem waarin hij geëvolueerd is, dan is uitsterven onvermijdelijk. Onze lichamen zijn zo totaal afgesteld op ons milieu en er zo van afhankelijk om op lange termijn goed te functioneren, dat we niet kunnen overleven op een andere planeet. Zelf permanent op een andere plek in ons eigen zonnestelsel wonen is een bijna onmogelijke uitdaging. Zijn boodschap aan de mensheid is duidelijk. Er is geen alternatief voor de Aarde. We kunnen er maar beter goed voor zorgen. Met die gedachte in het achterhoofd is het dus niet heel verrassend dat Robinson voor zijn volgende roman terug keert op aarde. New York 2140 speelt zich, zoals de titel al verraadt, af in de Big Apple, iets meer dan een eeuw van nu. In die tijd is de stad drastisch veranderd, maar in sommige opzichten toch helemaal hetzelfde gebleven.
Twee catastrofale gebeurtenissen hebben het zeeniveau zo’n vijftien meter opgestuwd. Grote gebieden staan onder water en enorme aantallen mensen zijn van huis en haard verdreven. Ook New York staat deels onder water maar dat is voor lang niet iedereen aanleiding de stad te verlaten. De stad heeft zich aangepast aan het water. Veel van de wolkenkrabbers worden nog steeds bewoond en zijn met een ingenieus systeem van bruggen met elkaar verbonden. Een van de gebouwen met de voeten in het water is de Metropolitan Life Insurance Company toren. Eens was het hoogste gebouw van de stad maar na meer dan twee eeuwen al lang overvleugeld door modernere wolkenkrabbers. Het gebouw is eigendom van de bewoners en wordt bestuurd als een coöperatie. Als twee bewoners plots uit het gebouw verdwijnen komen de achterblijvers voor een van de grootste uitdagingen van hun leven te staan.
Het is duidelijk dat dezelfde verbeeldingskracht en hetzelfde vernuft dat de rode planeet tot leven bracht in de Mars-trilogie achter dit boek zit. Robinson heeft zijn huiswerk gedaan en laat dat zien in de vele details over de stad die in het boek verwerkt zijn. De geografie van de stad en de topografie zijn allemaal verwerkt in zijn half onder water staande stad. Hij besteedt de nodige aandacht aan wat de gevolgen van een zeespiegelstijging voor de infrastructuur van de stad. Het getij blijkt buitengewoon schadelijk voor beton en staal. Robinsons graafwerk houdt daar niet mee op. Hij gaat ook in op de juridische status van de nieuwe kustlijn, die een behoorlijke invloed op het verhaal heeft. Daarnaast laat Robinson de hoofdstukken vooraf gaan door kleine, soms grappige, historische feiten over de stad. Geen idee wat een New Yorker er van zou vinden, maar voor een buitenstaander lijkt het allemaal te kloppen.
Door de beschrijving van de uitgever en alle aandacht die Robinson aan zijn setting besteedt, zou je bijna gaan denken dat het boek over klimaatverandering gaat. Niets is echter minder waar. Klimaatverandering is een gegeven in het boek. De wereld heeft zich er grotendeels op ingesteld. Het mechanisme dat Robinson gebruikt om de benodigde zeespiegelstijging te verklaren mag voortkomen uit een bestaande wetenschappelijke theorie, het wordt in wetenschappelijke kringen echter niet het meest waarschijnlijke scenario geacht. Waar Robinson het in deze roman over heeft is niet het klimaat maar de financiële sector. New York 2140 is in feite een aanklacht tegen het neoliberale financiële stelsel. New York beschouwt zichzelf als de financiële hoofdstad van de wereld en vijftien meter zeewater verandert daar niets aan. De hoofdpersonen van het boek zijn zich daar zeer van bewust en bespreken de financiële toestand en de economie van de Verenigde Staten tot in detail. Het is bij mijn weten de eerste keer dat Robinson in zijn boeken zo uitvoering op economische vraagstukken ingaat.
De manier waarop hij dat doet is buitengewoon interessant. Terwijl de karakters de economie van het land, wereldwijde kapitaalmarkten en de verdeling van welvaart bespreken, ontvouwt zich onder hun neus een scenario dat haarscherp in beeld brengt wat de gevolgen van het stromen van kapitaal voor de inwoners van New York zijn. Een stad die onderwater staat lijkt afgeschreven. De voortschrijdende wetenschap en techniek zorgt er echter voor dat de stad toch weer aantrekkelijk wordt voor investeerders. De coöperatie krijgt een bod op het gebouw van een anonieme partij. Als geld alleen niet overtuigend genoeg blijkt, worden ook andere middelen aangewend om de bewoners tot verkopen de bewegen. Via de gesprekken die de karakters voeren, krijgen we een beeld van hoe kapitaal stroomt en waarom. Via het plot zien we de gevolgen daarvan voor het individu. Een prachtige manier om de voor veel mensen onbekende economische principes achter de kapitaalmarkt terug te brengen tot iets tastbaars.
Robinson gebruikt een groot aantal karakters om zijn verhaal te vertellen. De roman kent maar liefst acht perspectieven. Een van deze karakters wordt simpelweg ‘de burger’ genoemd en Robinson gebruikt hem om de lezer rechtstreeks toe te spreken. Een van de kritiekpunten die bijna zijn hele oeuvre achtervolgt zijn overvloedige beschrijvingen van landschappen en uitweidingen over wetenschappelijke theorieën en sociale structuren. Vaak worden die beschreven in een stream of consiousness-achtige stijl waar veel lezers een bloedhekel aan hebben. Het woord infodump (nog zo’n nuttig Engels woord waar ik geen vertaling voor weet) ontbreekt in bijna geen enkele lezersrecensie van een boek van Robinson. De burger is Robinsons spreekbuis in het boek. Je zou zelfs kunnen zeggen dat hij zichzelf in de roman geschreven heeft. De burger informeert ons over de staat van de stad, de economie, geologie en natuurlijke geschiedenis. Het neemt zo de noodzaak weg om het in zijn andere karakters te proppen maar uiteindelijk blijft het boek natuurlijk net zo informatief (of saai, het is maar hoe je het bekijkt) als zijn andere werken. Het is een interessant experiment maar ik denk niet dat het veel mensen die zijn stijl niet mogen zal overtuigen.
De vraag hoe we onze samenleving en milieu vorm geven is vaak een centraal thema in het werk van Robinson. We vinden het al terug in zijn Orange County-drieluik dat hij aan het begin van zijn carrière schreef. In vrijwel alle romans die dit thema aansnijden tref je een vorm van optimisme aan die kenmerkend is geworden voor Robinsons boeken. Er zijn genoeg ideeën om de wereld beter te maken, de technologie bestaat, er zijn mensen die zich er op willen toeleggen en de sociale en politieke wil om een probleem niet te negeren bestaat. Zelfs als we, om maar eens een voorbeeld te noemen, klimaatverandering niet tegen kunnen houden, kunnen we ons er aan aanpassen en kunnen we de schade beperken. New York 2140 is in dat opzicht anders. Gedurende het hele boek krijg je het idee dat de mensheid gewillig iets ongelofelijk idioots aan het doen is. Het ongeloof en de irritatie over de cyclus van bubbels en crashes die zoveel schade aanricht aan de samenleving druipt van de pagina’s af.
Naarmate het boek vordert, wordt de burger bozer en bozer. Zijn stelling is dat het huidige economische systeem personen die al extreem rijk zijn zwaar bevoordeelt en het iedereen die dat niet is het leven onnodig moeilijk en onzeker maakt. Het boek illustreert dit aan de hand van een kijkje in de wereld van global finance. Robinson laat zien hoe kapitaal de neiging heeft zich op te hopen bij mensen die al veel hebben, en dat dat geld op enig moment niet meer in de reële economie wordt teruggepompt. In plaats daarvan wordt het geïnvesteerd in derivaten, wordt er mee gespeculeerd op indexcijfers en wisselt het via volledig geautomatiseerde handel in fracties van seconden van eigenaar. De tegenstanders van deze complexe financiële handelingen noemen het ook wel de casino-economie. Kapitaal is volledig los gemaakt van de fysieke werkelijkheid, maar de bubbels die het veroorzaakt hebben wel degelijk invloed op de economie. De burger kan eigenlijk gewoon niet begrijpen waarom mensen zich deze vorm van tirannie laten welgevallen, in ruil voor de minieme kans zelf ooit zo rijk te worden. Als er opnieuw een bubbel knapt is de maat vol. Zelfs de zelfbenoemde financiële hoofdstad van de wereld heeft er genoeg van. Revolutie ligt op de loer.
Wat misschien wel het meest opvallende is aan de economie zoals die in de roman beschreven wordt is hoe een van de karakters denkt over kapitaal. Als investeerder is het voor hem een doodzonde om geld in een concreet project te investeren. Het is zijn baan om het ‘liquide’ te houden en het te laten stromen naar de plaats waar het meeste winst gemaakt kan worden. Geld vloeibaar als water, altijd op zoek naar het laagste punt, de weg van de minste weerstand volgend. De parallel tussen kapitaal en water in deze roman is onontkoombaar.
Verschillende bekende economen kijken over de schouder van de karakters mee. Keynes is uiteraard niet te vermijden. Robinson verwijst regelmatig naar de economische crisis van de jaren ’30 van de vorige eeuw. Ook de crisis van 2008 wordt uitgebreid besproken. Ben Bernanke (en impliciet dus ook de Europese Centrale Bank) krijgt er behoorlijk van langs met zijn beleid van goedkoop geld en het overeind houden van banken die dreigen te bezwijken onder hun schuldenlast. Robinson is van mening dat te weinig van dit geld de reële economie bereikt, en dat de bezuinigingen die nodig zijn om de staatsschuld binnen de perken te houden en dit beleid te financieren, niet opwegen tegen het redden van een financiële instelling die na gered te zijn, gewoon de volgende bubbel op gaat blazen. Om de cyclus te doorbreken stelt een van de karakters een vorm van progressieve belasting voor à la Piketty. Deze naam mocht gezien Robinsons politieke voorkeuren uiteraard niet ontbreken. Gezien de huidige politieke ontwikkelingen zou het inderdaad best nog eens een eeuw kunnen duren voordat de wereld daar klaar voor is.
Zijn aandacht is in dit boek duidelijk wat verschoven maar toch blijft een echte Kim Stanley Robinson-roman. Het is sociaal bewogen, grondig onderbouwd en een couleur locale die tot in de details aanwezig is. Wat je ook mag vinden van zijn politieke denkbeelden, hij weet ze op een fascinerende manier voor het voetlicht te brengen. Dit boek toont ons de uitdagingen waar de mens voor staat wederom vanuit een andere invalshoek. Hij bouwt eigenlijk voort op ideeën die hij al eerder gebruikte, maar verfijnt, herziet en heroverweegt voordurend. Deze roman is minstens zo controversieel als Aurora. Je zou kunnen zeggen dat Robinson hier de American Dream zelf op de korrel neemt. Iets wat hem zeker niet door alle lezers in dank afgenomen zal worden. New York 2140 is een boek waar de meningen over verdeeld zullen zijn, en als ik heel eerlijk ben, bij Kim Stanley Robinson hoort dat ook eigenlijk zo. Robinson reikt ons 600 pagina’s stof tot nadenken aan. Lees het en vind er wat van. | 1pos
|
In onschuldig verleden gaan we naar Sandhamn waar op Allerheiligen een jong meisje verdwijnt. Thomas Andreasson inspecteur van de politie in Nacka speurt mee maar ze moeten de zoektocht staken door storm en regen. Ze denken dat ze verdronken is.
Enkele maanden later komt Nora, een vriendin van Thomas erachter dat haar man is vreemdgegaan. Ze is zo boos dat ze met haar twee zonen haar toevlucht neemt op Sandhamn. Ondertussen is het eiland bedekt met een laagje sneeuw. Tijdens het spelen in het bos doen de kinderen van Nora een lugubere ontdekking.
Wat is onschuldig verleden een prachtig boek! De rustgevende cover, die trouwens zacht aanvoelt, weerspiegelt de sfeer van het boek. De foto, de kleuren, het lettertype zijn zo subtiel gekozen.
Vooraan in het boek staat een kaart met het eiland op. Er worden plaatsnamen op vermeld die belangrijk zijn in de loop van het verhaal. Als lezer is het fijn om een keertje op Google Earth te gaan kijken en wat afbeeldingen te zoeken van Sandhamn om helemaal in de sfeer te komen.
Lezers die de schrijfstijl van Camilla Läckberg kennen zullen zich bij Viveca Sten snel thuis voelen. Daar waar het bij Camilla soms wat gecompliceerder is, is het hier heerlijk vloeiend en met eenvoudige taal maar zeer diepgaand geschreven. Eigenlijk zit je hier met twee verhaallijnen in het heden, die van Thomas en die van Nora en een derde, in het verleden. Korte hoofdstukken met een spannend einde. Als lezer wordt je helemaal meegezogen in de sfeer van het eiland. De omgeving, de mensen, het leven, de emoties. Op het einde van het boek waan je jezelf haast een inwoner van Sandhamn. Je zou zo door de straten kunnen dwalen en je weg terugvinden. De personages zijn echte mensen van vlees en bloed. Je leeft enorm met hen mee. Door de fijne karakterbeschrijvingen is dit goed mogelijk.
Het plot zit heel mooi in mekaar. Een mengeling van liefde, liefdesverdriet, relatieproblemen,verhitte emoties,wraak, wrok, spanning. Dit is geen razendsnel boek maar een boek dat loopt op het ritme van dag en nacht. Pas op de helft van het boek kruisen twee verhaallijnen mekaar en wordt er het één en ander duidelijk. Als je op 150 bladzijden van het einde zit heb je nog steeds drie verdachten, het kan nog keren. Pas op 50 bladzijden van het einde komt de ontrafeling en versmelten de verhaallijnen met mekaar. De afwikkeling is heel spannend en het boek heeft een open einde. | 1pos
|
Het tweede boek rond Fiona Griffiths bevestigd de kwaliteit van het eerste boek, en het zal mij niet verbazen als dit de opmaat is naar een nieuwe hype. Het broek draait ook nu weer rond Fiona Griffiths, een geesteszieke rechercheur die absoluut een meerwaarde geeft aan het toch al sterke verhaal,ze doet mij denke aan een combinatie van de tv seriepersoonlijkheden Saga Norén (the Bridge) en Carrie Mathisson (Homeland). Leest als een trein. Hoop dat er een derde deel komt | 1pos
|
De harmonie of de fanfare was decennialang een vast onderdeel van de Nederlandse muziekcultuur. Zeker in de dorpen was het vaak de enige manier om muziek te leren spelen of muziek te maken. Van garagebands had niemand nog gehoord. Toch zijn er weinig boeken of films aan dit culturele fenomeen gewijd. Naast de bekende komische film ‘De Fanfare’ uit 1958 van Bert Haanstra is er nu ook de novelle ‘Harmonie’ over een harmoniekorps in Amsterdam Noord.
Overigens is een fanfare niet hetzelfde als een harmonie. Een harmonie gebruikt meer instrumenten dan een fanfare zoals houtblazers. Anton Zweep vindt dat onderscheid niet zo belangrijk blijkt uit een citaat van Nikkelen Nelis aan het begin van Harmonie:
Harmonie of fanfare
Ik luister zonder bezwaren
Met een glas oude klare
Net als bij De Fanfare ontstaat er ook onenigheid bij de harmonie van Sterrendorp in Amsterdam Noord. De aanleiding is de komst van een nieuwe dirigent. Een deel van de leden heeft weinig met hem op omdat hij kritisch is en zij niet teveel zin hebben thuis de stukken te oefenen.
Deze novelle mondt echter niet uit in een klucht over twee rivaliserende partijen zoals bij De Fanfare. Het conflict met de dirigent is maar één van de verhaallijnen. Een andere verhaallijn is de geschiedenis en de betekenis van de harmonie in de afgelopen decennia. Daarnaast wordt het verhaal driemaal onderbroken met een intermezzo met analyse van het werk van Miles Davis, John Coltrane en Maria Schneider.
Deze originele en ongebruikelijke compositie van de novelle doet eerder aan jazzmuziek denken dan aan de muziek van een harmonie. Het verhaal springt heen en weer tussen de harmoniegeschiedenis, het conflict met de dirigent en de intermezzo’s. In het geschiedenisdeel wordt geschetst hoe de eens belangrijke rol van de harmonie bij evenementen is overgenomen door de geluidsinstallatie. Ook zijn bij veel harmonieën de tamboers verdwenen omdat het getrommel als te militaristisch werd gezien.
De intermezzo’s vind ik de sterkste delen van de novelle. Op een aansprekende manier legt Zweep uit wat de muzikale bijdrage van deze musici is en wat hij fascinerend aan hen vindt. Vooral over Maria Schneider is hij zo enthousiast dat ik meteen een cd van haar bij de bibliotheek heb geleend en deze met plezier beluister tijdens het schrijven van deze recensie.
Ook het geschiedenisgedeelte was door de anekdotes heel onderhoudend. Het stuk over de dirigent en de problemen met de leden bleef wat vlak. Ik had graag de leden en de dirigent iets beter leren kennen. Al met al is de Harmonie een onderhoudende novelle die mij een aantal aangename leesuren bezorgde. | 1pos
|
In deze gedichtenbundel kwam ik regelmatig een gedicht tegen waarbij ik dacht; 'Zo voel ik het ook. Dit moet ik opschrijven!'
Door vele vensters is inderdaad een bundel met gedichten uit het leven gegrepen, soms heel kort maar daarom niet minder veelzeggend. Er wordt door vele vensters gekeken.
Sommige gedichten zijn heel ontroerend, andere zijn een vaststelling van een emotie die op een prachtige manier verwoord wordt.
In deze gedichtenbundel reis je met de auteur mee door de meest uiteenlopende gemoedstoestanden waarin een mens zich kan bevinden.
De mooie foto's zijn heel toepasselijk bij het gedicht ernaast.
Zeker een toegankelijke bundel door het woordgebruik dat niet voor vraagtekens kan zorgen. Recht door zee en geen poespas; daardoor zijn de gedichten door iedereen te begrijpen. | 1pos
|
Ginevra en Antonio groeiden samen op, hun vaders waren beste vrienden, dus ze zagen elkaar veel. Op gegeven moment veranderde hun vriendschap in liefde, maar juist dan breken de vaders met elkaar door verschillende denkwijzen. Ginevra mag Antonio niet meer zien…
Als Antonio na twee jaar studeren in Bologna terugkeert naar Florence, zijn hun gevoelens nog even sterk als altijd. Ze besluiten er stiekem vandoor te gaan. Maar Ginevra’s vader weet hen op te sporen, sleurt Ginevra mee terug naar huis en verplicht haar te trouwen met een man naar zijn keuze, een rijke weduwnaar. Het lijkt erop dat Ginevra’s toekomstige, saaie, leventje compleet uitgestippeld is. Maar dan breekt de pest uit en komt haar hele wereld op zijn kop te staan…
Ben jij ook zo verliefd op de cover van dit boek? Ik vind hem zo mooi! En het mooie is: ik voelde gedurende bijna het hele verhaal precies dat sfeertje. De wereld die ik voor me zag had die tinten, die uitstraling.
Simone heeft de legende van Ginevra helemaal tot leven weten te brengen. De personages; de eigenwijze Ginevra die goed weet wat ze wil en de slimme Antonio die vraagtekens zet bij blind de Bijbel volgen, maar ook het Florence van de 14e eeuw. Ik was daar, ik beleefde het mee. Ik liet net als Ginevra alles achter voor de liefde en proefde eventjes aan het vrije leven, om daarna gevangen te worden en in een kooitje gestopt te worden…
Wow Simone, wat heb je dat weer mooi en knap gedaan! Weer een stukje geschiedenis wat een gezicht gekregen heeft! Prachtig!! | 1pos
|
Isa Maron heeft met Eindspel het einde geschreven van het Noordzee moorden vierluik.
Het boek begint met de moord op een bejaard stel in Amsterdam Noord. Rechercheur Maud Mertens doet deze zaak terwijl ze ook nog werkt aan de zaak met de gevonden hoofden in de tuin van een villa van de familie Demsterwold. De verdachte van die moorden Vincent zit in een Britse gevangenis. Het blijkt dat er een netwerk van politici en zakenmensen is geweest dat sex met kinderen wilde legaliseren. Vincent is een van de slachtoffers. Net als zijn zus Carla die in Zweden leeft en Maud een document heeft gegeven waaruit blijkt dat dat netwerk bestond maar namen noemt zij niet. Als Maud later meer informatie van Carla wil blijkt ze te zijn verdwenen.
En dan komt Kyra Slagter op de proppen ze is forensische criminaliteit gaan studeren en onderzoekt de Noordzee moorden om meer te weten te komen over haar verdwenen zus Sarina. Omdat Vincent te kennen heeft gegeven met haar te willen praten krijgt ze een klein baantje bij de recherche en vertrekt ze met Maud naar Londen. Ze hoopt meer te weten te komen over de verdwijning van haar zus. Als Maud terug moet naar Amsterdam gaat Kyra alleen op onderzoek uit in Londen. Daar komt ze bij een huis waar de seriemoordenaar Dennis Nilsen een aantal mensen heeft vermoord. Vincent is gefascineerd door deze Dennis en gebruikt dit adres als safe haven.
De handlanger van Vincent herkent Kyra als ze dat huis binnensluipt. Hij is bezig de “goederen” te verzamelen en naar de verblijfplaats te brengen zoals Vincent hem dat heeft opgedragen. Ze vindt daar het dossier van Sarah die haar zus als laatste heeft gezien. Zoals het Kyra betaamt gaat ze zelf op onderzoek uit in Londen en eindigt uiteindelijk bij een huis in Schotland. Daar komt het tot een ontknoping waar je van bij moet komen. En dan blijkt dat alle zaken met elkaar te maken hebben.
Het boek leest lekker weg en is heel erg spannend. De titel dekt volledig de lading want aan het eind wordt heel goed duidelijk hoe alles met elkaar is verbonden en verweven. Isa Maron heeft zichzelf overtroffen met dit deel. Nergens is mijn aandacht verslapt en tot het laatst heeft het me geboeid. Alles wat in de voorgaande delen was verteld kwam snel weer naar boven tijdens het lezen. Ik vond het jammer dat het boek uit was en kijk uit naar een volgend boek van Isa. Ook al zal dat dan niet meer over de Noordzee moorden gaan. Het is zeker 5 sterren waard en daarom raad ik het iedereen aan om te lezen. Super boek! | 1pos
|
Als je denkt dat dat pas vanaf eind jaren zestig de Hippietijd begon dan heb je het mis. Jagtlust beschrijft de historie van het buitenhuis in het Gooi waar alles gebeurde wat eind jaren zestig niet door de beugel kon. Middelpunt was Fritzi ten Harmsen van der Beek. Liederlijkheid vierde hoogtij, vrije sex was gewoon, je deed gewoon wat je wilde en conformeerde je nergens aan. De jongeren die een jaar of twintig later 'belangrijk' en bekend werden (Campert, Reve, Aad Nuis, Bernlef, Theo Sontrop en nog heel veel meer) frequenteerden Jaglust met als middelpunt Fritzi. Een heerlijk boek, gebaseerd op gedegen onderzoek en interviews. | 1pos
|
Toegegeven, de synopsis van Code zwart klinkt behoorlijk déjà-vu en doet je niet meteen likkebaardend naar de boekhandel hollen. En toch is dit wel degelijk een erg origineel geluid in het Vlaamse thrillerwereldje. Niet alleen loopt het knap vertelde verhaal als een trein, ook het feit dat de cover een auteursduo vermeldt, intrigeert: Marc Sluszny bracht de feiten aan, deels gebaseerd op eigen ervaringen, en Ann Van Loock borduurde daarop verder. Waarheid en fictie lopen dus voortdurend door elkaar in deze slim gecomponeerde roman. De auteurs slagen er bovendien in om personages van vlees en bloed neer te zetten, en niet alleen larger-than-life-helden die we in dit soort verhalen gewoonlijk tegenkomen. Het zijn weliswaar getalenteerde maar toch zeer kwetsbare figuren die ten onder dreigen te gaan aan de machinaties van de macht. 'Minder misdaad, meer Vlaanderen', lazen we onlangs nog op de affiches van een schiet- en mepgrage partij, maar wat meer van dit soort misdaad in Vlaanderen zouden wij zeker toejuichen. Dit debuut heeft ons alvast erg benieuwd gemaakt naar wat dit duo nog in zijn koker heeft (uit Weekend Knack)
Opmerking
Een tweede boek komt volgend voorjaar op de markt. | 1pos
|
In de vorige aflevering van Van Overzee konden wilde ik een stukje van het eerste hoofdstuk zetten. Helaas was daar geen ruimte meer voor. Maar neem van me aan: het is voor Amerikaanse begrippen nogal expliciet… en misschien voor sommige Nederlanders ook. Toch is deze scène cruciaal voor het verdere verloop van het verhaal. Het boek begint wanneer Jill Winslow en haar minnaar Bud Mitchell, een avondje gezellig seks hebben op het strand. Jill neemt alles op met de videocamera, maar op een zeker moment worden Jill en Bud opgeschrikt doordat er vlakbij een vliegtuig neerstort in zee. Dat vliegtuig is de beroemde vlucht 800 die op 17 juli 1996 neerstortte en waarbij alle inzittenden om het leven kwamen. Jill en Bud gaan er vliegenvlug vandoor, maar de hele ramp staat op hun camera… Vijf jaar later zijn alle onderzoeken afgesloten en de officiële versie is dat er een probleem was met de brandstoftank. Kate Mayfield, FBI-agente, gelooft hier echter niet zo in. Ze maakte deel uit van het onderzoeksteam maar kreeg al snel de indruk dat ze niet alles mocht zien wat er te zien zou zijn. Ze overreedt haar echtgenoot, John Corey, die werkzaam is bij de ‘Federal Anti-Terrorist Task Force’, om toch nog eens met wat ooggetuigen te gaan praten. Uiteraard komt John er al spoedig achter dat het schijnbaar voor zowel de FBI als de CIA heel belangrijk is dat de echte oorzaak van het neerstorten van vlucht 800 niet achterhaald wordt.
Ik moest even wennen aan dit boek. Zo’n verhaal over zo’n ‘staatscomplot’ is zo typisch Amerikaans, evenals de vijandschap tussen de CIA en de FBI. DeMille weet echter het geheel ook voor ons Europeanen op een geloofwaardige en intelligente manier neer te zetten. Het verhaal van vlucht 800 is tenslotte waargebeurd, en DeMille heeft er een heel interessant verhaal omheen geweven. Gaandeweg het lezen krijg je het toch een beetje koud, als je maar weer eens ziet hoeveel macht de overheid kan hebben over het leven en welzijn van haar burgers. Het einde is buitengewoon onverwacht en hoewel ik het een tikkeltje vergezocht vind is het wel érg goed gedaan… John en Kate vormen een geloofwaardig koppel en gelukkig zijn het ook nog ‘echte’ mensen, die op z’n tijd moeten eten en slapen… (Door: Jannelies Smit) | 1pos
|
Dit boek al zo vaak gelezen. Elkaar ik breek bij het laatste deel van het verhaal. Het lijkt allemaal zo echt. John Green maakt zijn boeken echt leven. Geweldig hoe die dat doet. Het is echt een aanrader om dit boek te lezen. | 1pos
|
Dit boek van Jan Brokken was de allereerste echte roman die ik las, enerzijds omdat ik een boek moest lezen voor school alsook omdat dit boek aanleunde bij mijn verdere studies. Het boek heeft me geraakt, ontroerd en aan het denken gezet om eens echte boeken van Dostojevski te lezen. Doordat ik Russisch ben kan ik naar zijn echte onvertaalde werken grijpen en ik denk dat deze boeken me nog meer gaan laten verdiepen in het leven en literatuur van toen. | 1pos
|
'De mensen die van ons houden hebben de neiging te zien wat ze willen zien en niet wat we in werkelijkheid zijn' staat er in de proloog van 'Weg zonder genade' van John Hart. Een vingerwijzing, een constatering?
Zou de mooie geschorste agente Liz na het doodschieten van de twee zwarte ontvoerders van het meisje Channing iets anders hebben gezien dat wat ze vertelde?
Zou alleen zij de sinds dertien jaar opgesloten agent Adrian Wall anders zien?
Hoe kan het dat zij haar jonge beschermeling Gideon niet kon beletten met een geladen revolver op de trein te springen?
Ze heeft een bondgenoot hij zegt: 'Beschouw me als een vriend', is hij dat?
Het gaat over Eli Lawrence, een oude man, zijn thuis was 'een oud moeras. Tweehonderdduizend hectare cypressen en zwart water, alligators, dennen en planten die je nergens anders ter wereld zult vinden. Er zijn eilandjes, als je weet waar je moet zoeken, en families die hier al driehonderd jaar wonen, harde mensen die afstammen van ontsnapte gevangenen en gevluchte slaven'.
Soms zijn er cruciale ontwikkelingen over wat er met het meisje in de kelder is gebeurd, wat er werkelijk heeft plaats gevonden in de gevangenis met Adrian Wall, soms zijn er openhartige ontboezemingen die een heel ander licht werpen op de gebeurtenissen dertien jaar geleden.
Soms is er een ontknoping, een ontsnapping, een bekentenis maar de moorden, mijn hemel, dat wordt erger; de lichamen worden er meer.
Wie is hiervoor verantwoordelijk, wie kijkt toe maar wordt niet gezien.
Wie is Adrian Wall, 'Een vergeten man in de wereld van miljarden'?
Reusachtig knap geschreven boek.
John Hart schreef met ‘Weg zonder genade’ een thriller van een ‘next level’ | 1pos
|
In veertig woorden:
Giles Blunt is een topauteur. Dit is een hele sterke thriller, prachtig geschreven. Fantastisch hoe de schrijver zich net zo gemakkelijk in leeft in een moordenaar, het slachtoffer en in de rechercheur. De verleiding van het kwaad is overal. Lezen! | 1pos
|
Het boek gaat over vier vriendinnen, Joni, Eden en Trina. Ze kennen elkaar al vanaf de middelbare school en hebben door de jaren heen al veel lief en leed gedeeld. Joni voelt dat de vriendschap langzaam aan begint te verwateren. Het jaarlijks uitje wordt door de andere steeds vaker als een verplichting gezien dit doordat iedereen het druk heeft met zijn eigen leven, werk, man en kinderen. Daarom heeft Joni een plan bedacht voor het jaarlijks uitje. Alleen of dit nou een goed idee is geweest? Dat is maar de vraag!
Het verhaal wordt vanuit het perspectief van Joni geschreven. De andere hoofdpersonen komen ook aan bod en dit wordt duidelijk aangegeven in de hoofdstuk namen. Je leest hoe ieder het voor zich heeft meegemaakt en daardoor voel je de spanning onderling goed. Het boek is duidelijk en makkelijk leesbaar geschreven, waardoor het fijn leest. Nicola Moriarty heeft ervoor gezorgd dat het een fijne feelgoodroman is geworden. | 1pos
|
Al voor verschijning ging het gerucht op internet: 'Pijlen van verlangen' van Lou de Bock is in werkelijkheid een nieuw boek van de Nederlandse schrijver Boudewijn van Houten. Na lezing hoeft daar geen twijfel meer over te bestaan, want het boek zit vol verwijzingen naar zijn biografie en zijn eerdere werk.
'Pijlen van verlangen' is het dagboek van een oudere, in België wonende schrijver en bestrijkt de periode augustus 2009 tot en met augustus 2010. De alleenstaande hoofdpersoon is dan, net als Van Houten, 70, later 71 jaar. Hij is bezeten van seks en vindt die bij tijdelijke vriendinnen en vaker nog bij prostituees. Maar de ouderdom komt met gebreken: ‘Het ergste is geen lust meer te hebben. Dat is als blind worden.’ Behalve van toenemende impotentie heeft hij last van plasproblemen en suikerziekte.
Het dagboek is een afwisseling van korte observaties en wat langere stukken. We horen niet alleen alles over het steeds moeizamere seksleven van de hoofdpersoon, maar ook over zijn politieke en culturele opvattingen. De uiterst rechtse schrijver is een echte mopperkont aan het worden. De Nederlanders deugen niet, maar ook de Vlamingen staan hem tegen. Van deze auteur kan je dat hebben, want hij is ook buitengewoon hard over zichzelf.
Voor de fans van Boudewijn van Houten is 'Pijlen van verlangen' een welkome uitbreiding van het toch al zo rijke oeuvre. Wie nog nooit iets van deze auteur gelezen heeft, kan beter beginnen met zijn vroege werk, 'Onze hoogmoed' en 'Zoveel lol', of liever nog met zijn meesterwerk 'Fout'. | 1pos
|
Mijn volledige recensie is terug te vinden op:
https://www.linda-linea-recta.nl/een-onverwachte-kerst/
Het is een heerlijk spontaan lopend verhaal van een gekke meid met zotte acties. Meerdere keren heb ik om hilarische situaties zitten lachen. Wat mij betreft heeft het boek zijn doel dan bereikt. Voeg daar de kerst aan toe en klaar is een heel leuk verhaal.
Nu het december is, is dit haast verplichte leesvoer. Een onverwachte kerst is een kant en klaar scenario voor een kerstfilm die we volgend jaar misschien wel op Netflix kunnen bekijken. Een absolute aanader! Genoten heb ik van het verhaal. Het heeft alles wat een feelgood roman moet hebben en meer.
Bekentenis: ik ben ik mijn bed uitgeglipt om het boek uit te lezen!
De spontane manier van schrijven van Nathalie Cox (pseudoniem van de Britse schrijfster Betsy Tobin) is een genot om te lezen. | 1pos
|
Dit was het laatste deel in de Van In reeks van Pieter Asse. Het is een leuk boek en het zit goed met de puntjes in elkaar. Toch ben ik enigszins teleurgesteld in het einde. [Spoiler verwijderd door de Hebbanredactie]Ik zelf had een spectaculaire ontknoping op het einde definitiever en meeslepender gevonden. Een einde van rechercheur Van In. Aan de andere kant houdt dit ook weer deuren open. Misschien over een paar jaar toch nog een vervolg. | 1pos
|
Siv Ellen Blad is vermoord. Na haar viooloptreden bij de uitvoering van Het Zwanenmeer maakten messteken een eind aan haar leven.
Ze laat een diep verdrietige dochter Maiken na en een ex die duidelijk minder van haar gecharmeerd was.
Aan Cato Isaksen, inspecteur, de taak om de sociale omgeving van Siv Ellen Blad te ontleden. Wie was zij, wie waren haar vrienden en vijanden en wat bewoog haar?
De inspecteur begint bij nul. Vele bladzijden later als het boek uit is blijkt dat veel niet was wat het aanvankelijk leek.
Tijdens het onderzoek wordt de jongste zoon van Cato - Georg - opgepikt door een oom die veel moois belooft. De vermoeide inspecteur lijkt de signalen van zijn zoon niet op te pikken.
Ongeveer tegelijkertijd voltrekt zich in 2004 de zeebeving in de Indische Oceaan die een enorme tsunami veroorzaakt. Een collega van het Noorse politieteam was ter plekke en iedereen houdt zijn hart vast. Waar is hij?
Dit is de vijfde misdaadroman rondom inspecteur Isaksen en zijn team. Wie de vorige vier delen heeft gelezen kan zich verheugen op een feest der herkenning. Tijd is verstreken, maar oude bekenden zijn gemakkelijk te herkennen hoewel de karakters zich ontwikkeld hebben gedurende de serie. Cato Isaksen is ondertussen beland in een volgende levensfase, maar ingesleten gewoontes zijn toch lastig te veranderen. In Zwanenmeer staat naast het misdaadverhaal - Cato centraal.
Unni Lindell heeft een indringende schrijfstijl en ze zet personages en situaties krachtig neer. Daarnaast creëert ze spanning. Zo weet ze bijvoorbeeld door herhaling onrust aan te wakkeren. Een voorbeeld. Cato is voortdurend bang dat hij vergeet zijn zoon van school te halen. (uiteraard is deze angst gebaseerd op eerdere missers). Regelmatig gaat er in zijn geheugen een alarmbel niet vergeten af. Als lezer ga je meeleven en je vreest het ergste. Unni Lindell roept daarnaast regelmatig dreiging op. Door overpeinzingen die voorspellingen lijken, door dromen die akelig dichtbij de werkelijkheid komen of door het wisselen van perspectief. Soms weet de lezer meer dan Cato Isaksen en houdt zijn hart vast.
Een goed verhaal, sterk uitgewerkte personages, een verrassend plot en een eind dat ontroert. Dader- en slachtofferrol stemmen tot nadenken. Dit vijfde deel uit de Cato Isaksen-serie mag er wezen!
Unni Lindell is een Noorse topauteur die eigenzinnige verhalen vertelt en niet meelift op de golven van een hype. Ze doet vooral - heel goed - haar eigen ding. | 1pos
|
Kit Guardner is vennoot in Guardner Investigations, een Interstellair privédetective bureau. Wanneer ze worden gecontacteerd door de Anterraanse ambassade owv de ontvoering van het zoontje van een Anterraanse diplomaat reist ze af naar Anterra. Een zaak waarvan ze denkt dat ze deze snel kan oplossen.
Aangekomen in Anterra wordt ze opeens beschuldigd van moord en zonder proces afgevoerd naar P1, de zwaarst beveiligde strafkolonie in het universum. Het zoontje blijkt ongelukkigerwijs in handen te zijn gevallen van criminelen die handelen in ID-chips. Deze organisatie wil Kit beletten om de waarheid te ontdekken. Kit’s leven is in gevaar. Contact leggen met de wereld buiten P1 is niet mogelijk. Ze zal zichzelf moeten zien te redden.
Scifi en detective aspecten worden gecombineerd waarin Kit en Jim (haar broer) het detective duo vormen. Het standpunt waaruit het verhaal verteld wordt wisselt dan ook regelmatig. Dit werkt verruimend.
De hoofdstukken zijn kort en lezen vlot. De personages namen me meteen mee in het verhaal. Je krijgt een beschrijvende blik op de werelden waarin het zich afspeelt zodat je het landschap van bijvoorbeeld P1 zo voor je ziet. De verschillende rassen worden kort voorgesteld. Zo krijg je een beeld van de wereld van Kit. Een minpuntje is dat het zich in een zo nabije toekomst afspeelt. Als je hierbij nadenkt kun je je niet voorstellen dat deze omschakeling op zo een korte termijn zou kunnen gebeuren. Als je dit loslaat en je je overgeeft aan het verhaal is het heel leuk om te lezen. Het ene spannende moment loopt over naar het andere met soms even een verdiende rustpauze. De helpende handen komen onverwacht uit de lucht vallen. Een spannend plot doorweeft het verhaal waardoor je je afvraagt wie nu bij de criminelen hoort en wie niet.
Ik ben benieuwd naar het volgende deel ! | 1pos
|
Tijdens het lezen van dit boek viel me op dat er in De ontdekking van de curryworst stukjes voorkomen die autobiografisch zijn. Zoals het verwerken van eekhoornhuiden tot een bontjas die werd geruild voor planken, die vervolgens weer werden geruild voor sigaretten, boter, suiker, kleren en huiden. Dat stukje kom je in dit boek op bladzijde 83 weer tegen.
Wat me erg raakte was een zin op de laatste bladzijde: En in die kam zit wat er van zijn lichaam overgebleven is: een paar blonde haren. | 1pos
|
Max Rhode, min of meer mislukt schrijver en een doodgewone man en (pleeg)vader met een heel gewoon leven. Totdat hij bij een zwaargewond brandslachtoffer wordt geroepen. Deze man hart drukt Max op het hart om te vluchten en alles achter zich te laten omdat hij anders een misdaad zal plegen waar hij nu nog geen weet van heeft. Max denkt er echter niet aan om zijn vrouw en dochter achter te laten.
Op een kwade dag krijgt hij bezoek van jeugdzorg die hem komt vertellen dat het meisje waar hij al 10 jaar voor zorgt, pleegdochter Jola, teruggeplaatst gaat worden bij haar biologische ouders. Dit is voor Max de start van een reeks gebeurtenissen die hij in zijn wildste dromen niet had kunnen vermoeden. Hij moet het opnemen tegen een programma dat heeft voorspeld dat hij een vreselijke misdaad zal plegen, en de mensen achter het programma die letterlijk alles doen om te zorgen dat de misdaad door hem niet wordt begaan.
Fitzek heeft hiermee weer een sterk geschreven boek neergezet. Ik vind het gedurfd om een sympathieke pedofiel neer te zetten. Ik vond het een vreemde gewaarwording., een pedofiel die ook een gewoon mens blijkt te zijn in plaats alleen weerzinwekkend.
De grote lijn in het boek, het voorspelbare vermogen van een computerprogramma, wordt in de praktijk al lang gebruikt. Voor ons is de meest bekende vorm de op jou gerichte reclame op internet. Toch denk ik dat de inzet, zoals door Fitzek beschreven, niet eens ver bezijden de waarheid is en dat er instanties of overheden zijn die een dergelijk programma gebruiken voor heel andere doeleinden dan reclame maken. Je zou er bang van worden, zeker wanneer je dit boek uit hebt.
Het was even in het verhaal komen maar daarna laat het je niet meer los! Fitzek het weer geflikt om een heerlijk spannend boek te schrijven. Stoppen met lezen is bijna geen optie. De hoofdpersoon lijkt in elk geval niet op zijn schepper die de ene bestseller na de andere aflevert. Ik ben nu al benieuwd naar zijn volgende boek. | 1pos
|
Antoine, twaalf jaar, is gek op de hond van de buren, hij neemt hem overal mee naar toe, vooral de bossen in. Op een dag raakt de hond gewond en de eigenaar van de hond vindt er niets beter op dan de hond dood te schieten, voor de ogen van Antoine. Die is heel kwaad. Hij trekt het bos in waar hij een boomhut heeft. Wanneer het zoontje van de buren, van de hond dus, daar ook aan komt, vermoord hij het zesjarige buurjongen. Zodra hij beseft wat hij gedaan heeft, begint hij sporen uit te wissen. Terug thuis probeert hij te doen alsof er niets aan de hand is, maar dat lukt niet.
Wanneer enkele uren later blijkt dat de buurjongen vermist is, gaat men op zoek naar de laatste persoon die hem gezien heeft. Ook Antoine wordt ondervraagd. Hij krijgt hevige angstaanvallen, zo erg dat de dokter eraan te pas moet komen.
Psychologisch een sterk boek. Niet een spannende thriller omdat van in het begin bekend is wie de dader is. Je volgt ook niet het onderzoek naar de misdaad, want er is amper een onderzoek. Nee, je zit de hele tijd in het hoofd van de dader. Een dader waarmee ik in het begin sympathie voelde, maar minder en minder naar het einde toe. Alhoewel het dus geen spannende thriller is, moest ik toch verder blijven lezen. Altijd in de verwachting dat het einde voor Antoine er nu toch echt aan zat te komen. | 1pos
|
In deze roman beschrijft Javier Marias het dilemma van het tot de bodem willen uitzoeken van zaken en juist niet alles ontrafelen.
In eerste instantie lijkt de beste oplossing de waarheid boven tafel te krijgen, ongeacht de eventuele consequenties. Maar zo is de praktijk niet, wanneer een daad dader en slachtoffer kent, hoeft een slechte daad niet op zich te staan, gezien de daders ook een verleden en toekomst hebben. Belangen kunnen zich verstrengelen en zowel dader als slachtoffer hebben misschien geen belang bij het openbaren van de waarheid.
De plaats waar de roman zich afspeelt is Spanje, na het franco-regime, waarin een deel van de raadselen, geheimen zich afspeelden.
Het decor is het huis, gezin van een filmregisseur.
De complexiteit wordt duidelijk wanneer een poging gedaan wordt wel tot op de bodem uit te zoeken , maar dan blijkt, na een gebeurtenis, het belang van het stoppen met spitten. Hoe meer er bekend wordt hoe ingewikkelder.
Het is een roman die stemt tot nadenken en ik vond het een heel mooi geschreven geschiedenis, met interessante details.
Ben benieuwd naar ander werk van deze schrijver. | 1pos
|
***WERKELIJKHEID EN ILLUSIE***
Wat een boek is Hazelwoud. Ik vond de beschrijvingen van Het Hazelwoud en Het Achterland zo ongelofelijk goed. Melissa Albert beschrijft alles onwijs levendig. Toen ik het las, voelde het oprecht alsof ik er zelf doorheen liep. De schrijfster speelt hier heel erg met werkelijkheid en illusie, en dat vond ik ook erg tof gedaan. Het is wel iets waar je van moet houden, want het is ook wel vreemd en apart. Ik vond dat vreemde juist heel positief; je vraagt je daardoor zelf ook continu af in wat voor wereld Alice is beland en wat nu een illusie is of niet. Maar wauw: de werelden die Melissa Albert hier heeft neergezet zijn zo gedetailleerd. Ik vond het zo goed dat ik hier nog wel meer boeken over wil lezen (en ja, die komen er ook, want dit is het eerste deel van een serie!)
***MIJN OORDEEL***
Meeslepend, mysterieus en een ongelofelijk spannende en duistere sfeer – ik vond Hazelwoud meer dan geweldig. Ik kan serieus geen minpunten bedenken. Het enige is dat dit boek misschien niet voor iedereen iets is, je moet wel van sprookjesachtige en ietwat vreemde en aparte verhalen houden. Maar eerlijk? Ik lees ook niet enorm veel fantasy, maar vond dit zo leuk om te lezen. Je moet niet teveel nadenken, maar gewoon in het verhaal stappen en je laten meeslepen. En doe dat zeker, want dit boek is te mooi om in de boekhandel te laten liggen.
Complete recensie: http://mustmag.nl/recensie-hazelwoud-melissa-albert/ | 1pos
|
De veroordeling van politieman Ronald V. in 2015 heeft veel stof doen opwaaien. In 2016 werd hij vrijgesproken. Dit boek vertelt het verhaal vanuit het perspectief van Ronald, hoe hij het allemaal heeft beleefd. Het geeft ook een kijkje in de wereld van politie en justitie, waarbij er vooral veel lof is voor oud korpschef Bouman en advocaat Knoops. Het is een boeiend boek geworden, een echte page turner. Ronald’s ghostwriter is Jim de Koning, zelf werkzaam bij de politie en bekend van TV. Het gebruik van jargon zou in dat geval een valkuil zijn, maar De zaak Ronald V. is heel toegankelijk en aantrekkelijk geschreven voor het bredere publiek. Waar nodig zijn vaktermen uit de politiewereld en uit de juridische sector helder en bondig uitgelegd, en dat vond ik erg behulpzaam. Hoe moet je anders weten wat ‘putatief noodweer’ is, om maar eens wat te noemen? Ik was althans niet bekend met dat soort vaktermen. Mocht je wat meer visueel zijn ingesteld: er bestaan camerabeelden van het voorval, en ook illustraties met de situatieschets, maar die vind je niet in dit boek. Ga dan bijvoorbeeld eens kijken op https://www.ad.nl/binnenland/de-21-3-seconden-in-heerlen-die-alles-veranderden~af18de0e/. Concluderend: De zaak Ronald V. is een pakkend boek dat makkelijk leest. Een echte aanrader. | 1pos
|
Na een wat lange inleiding komt het verhaal goed op gang. Het is niet zo dat ik op het puntje van mijn stoel zat van de spanning maar het was wel heel boeiend, en ik was voordurend nieuwsgierig naar de verdere ontwikkelingen. Prettige schrijfstijl waarbij het verhaal is ingedeeld in korte hoofdstukken waarboven staat over wie het in het betreffende hoofdstuk voornamelijk gaat. Ik ben heel benieuwd naar het volgende deel. | 1pos
|
‘Achter gesloten deuren’ is het thrillerdebuut van de Frans-Ierse BA Paris. Echt honkvast is ze niet, want ze woonde al in Engeland, Nederland en Frankrijk. Samen met haar man zou ze een talenschool runnen.
Officieel verschijnt het boek op 11 oktober, maar dankzij uitgeverij Ambo|Anthos en boekensite Hebban konden 50 lezers al in september aan de slag. Een boek dat met veel toeters en bellen in de markt gezet wordt, durft nogal eens tegen te vallen. Dat is met ‘Achter gesloten deuren’ echter geenszins het geval. Het openslaan van het boek zorgt al meteen voor een goed gevoel : ideaal lettertype, lettergrootte en interlinie.
We maken kennis met het schijnbaar perfecte koppel Jack en Grace. Ze wonen in een droom van een huis, aan geld lijken ze geen gebrek te hebben en eigenlijk wil iedereen wel een beetje zijn zoals zij. Beetje bij beetje komen we echter te weten dat niet alles is wat het lijkt. Maar wat is er dan precies aan de hand ? En welke rol speelt Millie, het zusje van Grace ?
Het verhaal is niet chronologisch opgebouwd, maar springt tussen heden en verleden, wat een uitstekend middel is om spanning te creëren. Spanning is heel de tijd, al dan niet onderhuids, aanwezig. Er wordt heel duidelijk naar een ontknoping toegewerkt, al is die uiteindelijk niet helemaal verrassend te noemen.
BA Paris schrijft rechttoe rechtaan, eenvoudig maar daarom niet minder effectief. Geen overvloed aan personages, geen ingewikkeld plot. Bij momenten is er iets te veel herhaling en niet alles is even geloofwaardig. Al bij al is ‘Achter gesloten deuren’ echter een meer dan geslaagd debuut.
Spanning 4, plot 4, schrijfstijl 4, leesplezier 4, originaliteit 4 | 1pos
|
Dit boek is het vervolg op haar debuutroman "Controle". Het verhaal speelt zich merendeel af in de gevangenis, je voelt de sfeer van het gevangeniswezen dit is zeer goed neergezet. De hoofdrol is voor Emma die 4 jaar moet zitten voor een misdaad die ze in "Controle" pleegde.
Emma haar gemoedstoestand is goed weergegeven je voelt haar ellende, depressiviteit en ook haar hoop op een nieuwe toekomst. | 1pos
|
Ellen de Bruin is wetenschapsredacteur van NRC.
Haar debuutroman verteld het verhaal over een jonge microbiologie, Bas Fretz, die op een wetenschappelijke expeditie meegaat. Haar droomman en tevens baas Reinier is kort ervoor overleden en zij voelt hem nog overal om zich heen. Samen met hem deed ze onderzoek naar dino's, geen dinosaurussen maar dinoflagellaten.
Het boek begint met een hoofdstuk over deze Reinier, 42 jaar en overleden na het eten van rauwe schelpdieren. Wanneer ben je echt dood? Eigenlijk ga je 2x dood, de 1e keer het lichaam en de 2e keer wanneer niemand meer over je praat.
Gaandeweg het boek en voor Bas gaandeweg de expeditie ontdekt ze dingen over Reinier die ze niet wist van hem. Want wat weet ze eigenlijk van hem? Hij bestudeerde dino's, had een norse Noorse boskat genaamd Bianca Castafiore (de gillende operazangeres uit de Kuifje-strips) en er was the other woman.
Tijdens de expeditie wordt ze vrienden met de Duitse Werner Wiegmann en de twee zussen uit Engeland Teri en Hadley Rice. Ze ontwikkeld een band met de Japanse Tadaaki Takeda (afgekort TDK) en de met de Japanner vormt ze het duo TDK en BASF.
In Onder het ijs zit een hoop verdriet, veel humor en spanning. De hoofdstukken zijn afwisselend in het heden en verleden. Als lezer blijf je lezen en heb je moeite om het weg te leggen. De informatie over de expeditie is zeer interessant, op geen enkel moment gaat het vervelen of wordt het onbegrijpelijk.
Al met al is Onder het ijs een prachtige debuutroman met een veelvoud aan emoties. | 1pos
|
Wauw, wat een boek. Ik heb langere tijd niet zo goed in een verhaal gezeten als nu. De schrijf stijl van Astrid is erg fijn en het leest makkelijk weg.
In een aantal avonden had ik het boek uit. Ze beschrijft alles heel goed, waardoor je meteen echt in het verhaal zit en je word mee gesleept in haar wereld.
Je word echt meegenomen in het leven van haar en haar familie en het is bijzonder om zo'n zaak is van een andere kant in te mogen zien. Het is erg dapper dat Astrid haar verhaal zo bloot heeft gegeven en zo ons de kans geeft de andere kant van het verhaal te kunnen lezen | 1pos
|
Dit boek laat je op bijzondere wijze kruipen in het hoofd van een zonderling. Je gaat diep in iemands gedachtes en bijzondere denkwijze.
Dit boek is alleen geen thriller. Ik zou het eerder een psychologische roman willen noemen.
Het boek vind ik een aanrader, maar het einde vind ik teleurstellend. Vandaar 4 sterren ipv 5. | 1pos
|
In Wees Onzichtbaar weet Murat Isik op meeslepende wijze de geschiedenis van de Bijlmer te vertellen door de ogen van Metin, een Turks jongetje, dat vanuit Duitsland in de Bijlmer terecht is gekomen. Hij groeit op in een gezin met een autoritaire vader, die als een ware tiran opereert, met als gevolg dat Metin vooral probeert om onzichtbaar te zijn.
We volgen de jeugd van Metin en zien de Bijlmer zich ontwikkelen van voorbeeld wijk tot een achterstandswijk vol criminaliteit. We maken de ontwikkeling mee van zijn moeder, van volgzame echtgenote tot een individu met een eigen mening en eigen acties.
Het boek is niet alleen somber, maar is doorspekt met humoristische scenes.
Wees onzichtbaar leest als een trein, ontroert, laat je lachen en maakt nieuwsgierig naar hoe het met Metin verder gaat. Datzelfde geldt ook voor de Bijlmer, dat inmiddels een nieuwe start heeft gekend en weer een prettige plek is om te wonen. | 1pos
|
Het is nu zo’n 7 jaar geleden dat Reacher het leger heeft verlaten. Hij reist nog steeds zonder bagage want om de drie of vier dagen koopt hij goedkope nieuwe kleren en gooit zijn oude kleren weg. Het enige dat hij bij zich heeft, is zijn tandenborstel. Hij heeft sindsdien zo anoniem mogelijk geleefd want hij wil onvindbaar zijn. Daarom geeft hij valse namen op als het hem zo uitkomt. Hij gebruikte daarvoor eerst de namen van presidenten, daarna vice-presidenten en nu zijn de namen van honkballers van het tweede honk aan de beurt. Hij is, zoals hij zelf zegt, ‘…… verslaafd aan het leven van de buitenstaander’ (einde van hoofdstuk 3).
In dit verhaal reist hij vanaf Miami speciaal naar New York om een oude belofte aan een vroegere verdachte in te lossen. Het ziet er namelijk naar uit dat deze verdachte, James Barr, zich niet heeft gehouden aan zijn belofte aan Reacher om nooit meer mensen om te leggen in een schietpartij. Reacher is van plan zich wél aan zíjn belofte te houden: als Barr nogmaals een moordpartij aanricht, zal Reacher hem om zeep helpen. Als Reacher zich laat informeren over de gang van zaken omtrent de schietpartij, zijn de bewijzen tegen Barr zo overweldigend dat er niets meer een veroordeling in de weg kan staan. Maar dan merkt Reacher dat hij wordt achtervolgd en dat de een na de andere val voor hem wordt opgezet. Waarom wil men hem uit de weg hebben als de zaak tegen Barr zo sterk staat ? Is die zaak tegen Barr eigenlijk wel zo sterk als de bewijzen lijken te duiden? Hoe meer Reacher zich daarin verdiept, hoe meer hij gaat twijfelen aan de schuld van Barr. En langzamerhand komt Reacher erachter dat de schietpartij niet zo willekeurig is als het op het eerste gezicht lijkt. De zaak wordt steeds gecompliceerder en er blijken meer mensen betrokken te zijn dan je zou verwachten.
Net als in de andere Reacher-boeken zijn er verrassende ontwikkelingen in het verhaal en leer je interessante – hoewel soms obscure - personages kennen. Lee Child loost je feilloos naar het onverwachte einde van het boek. En Reacher is en blijft een boeiende persoonlijkheid. Maar ik moet zeggen dat ik in dit boek sommige uitspraken of gedragingen van Reacher ‘out of character’ vond. (Sorry, ik weet niet zo gauw wat de Nederlandse vertaling daarvan is.)
Om een voorbeeld te noemen: hij praat over het meisje in de bar als ‘het sletje’. Dat verwonderde mij want in eerdere boeken gaf Reacher wel eens commentaar op dames van een bepaalde beroepsgroep maar niet in dat soort termen. En dit meisje was niet eens een ‘sletje’, verderop in het verhaal refereert hij naar haar dan ook als een “mooi maar dom meisje”.
En als hij in het kantoor van Helen Rodin vertelt waarom hij op zoek is naar James Barr, vertelt hij zijn verhaal met zijn rug gekeerd naar het aanwezige gezelschap. Het beeld dat ik van Reacher in al die boeken heb gekregen, is daarentegen dat hij de mensen met open vizier tegemoet treedt – ook om hen op een directe manier te confronteren met de gevolgen van hun gedragingen. Mensen de rug keren terwijl hij zijn bedoelingen uitlegt, vind ik niet bij de personage Reacher passen.
Voornoemde passages vielen mij op maar zijn voor het verhaal niet belangrijk. Maar omdat ik in korte tijd zoveel boeken over Reacher heb gelezen, is er in mijn gedachten een bepaald beeld van Reacher ontstaan. Dat beeld is gevormd door de gedetailleerde beschrijvingen in de boeken over Reacher’s uiterlijk maar ook over zijn (familie)geschiedenis. Ik weet hoe Reacher denkt en handelt want de achterliggende gedachtes van zijn acties worden bijna altijd (door hemzelf) verwoord. En dit keer lees ik iets over Reacher dat niet overeen stemt met het gecreerde beeld. Jammer. Maar niet onoverkomelijk. | 1pos
|
Het duurde even voor ik gewend was aan de voorleesstem. Nee, niet elke voorlezer is even goed en soms doe ik een boek daarom weg. Maar ik waardeer ieders poging. Dan nu het boek. Ik vond het wat moeilijk op gang komen. De gebeurtenissen vooraf worden flink uitgewerkt. Gelukkig zit er wel vaart in het verhaal. Als Julia eindelijk met Michael samen is, behandelt hij haar niet zo leuk. Julia neemt afstand van Michael, al kan ze hem niet echt vergeten. Dan vindt ze hem in het woud. Hij heeft een ongeluk gehad. Daarna lijkt hij te zijn veranderd. Hij is attent, aardig, voorkomend en verliefd. ...Het boek werkt naar een slot toe dat verrassend is. | 1pos
|
In de terminologie van horrorfilms is een ‘Final Girl’ het laatst overblijvende meisje aan het einde van een horrorfilm. Quincy is de enige overlevende van de brute slachtpartij bij Pine Cottage en Lisa en Sam zijn beide de enige overlevenden van twee andere massamoorden. Quincy voelt zich er niet prettig bij een Final Girl te zijn en probeert haar leven op een zo normaal mogelijke manier voort te zetten met haar eigen populaire bak-blog en haar relatie met Jeff, een advocaat. Als Lisa, een van de andere Final Girls, plotseling overlijdt, richt de aandacht van de pers zich massaal op Quincy omdat de derde Final Girl, Sam, al jaren geleden spoorloos verdwenen is. Niet lang na de dood van Lisa staat Sam opeens bij Quincy op de stoep en dringt Quincy’s leven binnen. Langzaam maar zeker begint ze aan Sams motieven te twijfelen. De hoofdstukken in het heden worden afgewisseld met korte hoofdstukken over de gebeurtenissen in Pine Cottage, waar Quincy zich maar weinig van herinnert. Door de aanwezigheid van Sam beginnen details van de slachtpartij zich langzaam weer op te dringen. Wat zijn de motieven van Sam? Heeft zij iets te maken met de dood van Lisa? En waarom stond ze opeens bij Quincy op de stoep? Was het echt om elkaar te steunen als de twee overgebleven Final Girls, of heeft Sam andere motieven?
“De laatste meisjes” is een ijzingwekkend goede thriller. Het plot zit goed in elkaar, de personages kruipen onder je huid en het verhaal pakt je vanaf de eerste pagina bij de kladden om je pas na de laatste pagina weer los te laten. Dit is een briljante, unieke thriller met een ijzersterke ontknoping. Een boek dat je nog lang na zal blijven. Deze thriller zou best eens beste thriller van 2017 kunnen zijn. Lezen dus! | 1pos
|
Sebastian is een advocaat die vooral zaken aanneemt die andere advocaten niet willen. Hij leeft een terug getrokken bestaan en krijgt hulp van Partner. Daarnaast heeft die een ex vrouw die hem dwars zit over de voogdij van zijn zoon. Maar Sebastian is goed in wat hij doet. Staat voor gerechtigheid en durft de staat en de rechtbank aan te pakken.
Het boek lijkt een verhalenbundel, maar de verhaallijnen komen naar het einde toe toch naar elkaar toe. De echte spanning ontbreekt, maar dat mag het plezier niet drukken. Boek leest vlot, fijne schrijfstijl en niet al te ingewikkeld. Misschien niet zo goed als eerdere boeken van John Grisham, maar toch een dikke voldoende. | 1pos
|
Children of Blood and Bone vertelt eerst en vooral het verhaal van Zélie. Zélie is de dochter van een maji. Dat is iemand die magie bezit in het koninkrijk Orïsha. Zelf zou ze ook een maji zijn, als de koning de burgers niet van alle magie had ontdaan. Wreed? Nog niet wreed genoeg blijkbaar, want ook al waren de maji machteloos, toch moesten degenen die ooit magie gekend hadden allemaal dood.
Ondertussen zijn we zo veel jaren later en Zélie is een koppige meid geworden met een neus voor problemen. Niet echt een sympathiek karakter, maar dat mag zeker ook eens in YA-boek. Wanneer Zélie op een dag handel drijft op de markt in de hoofdstad, loopt ze letterlijk de prinses Amari tegen het lijf. Waar Zélies personage afweek van de standaard en verfrissing bood, is Amari de personificatie van cliché. Ze is de verwende prinses die wegloopt van huis en helemaal hulpeloos is. Gelukkig ontwikkelt de prinses zich nog tot een echte vechter en blijft ze niet zo stereotiep.
Wanneer Zélie beseft dat de rol die prinses Amari in haar bezit heeft, de sleutel is om magie terug te brengen, laat ze de prinses meereizen met haar en haar broer Tzain. Van Tzain kom je te weinig te weten. De enige karaktertrek die je meekrijgt, is dat hij een heel groot verantwoordelijkheidsgevoel heeft. Nochtans is hij doorheen heel het boek aanwezig. Hij zou veel beter uitgewerkt kunnen zijn.
Dit trio wordt op de hielen gezeten door Inan, de kroonprins en broer van Amari. Inan worstelt met zichzelf. Hij heeft zijn hele leven geleerd de maji te haten, maar uiteindelijk blijkt hij er zelf een te zijn. Doorheen heel het boek staat hij in tweestrijd. Moet hij zijn vader geloven, ook al heeft die hem al eerder leugens wijsgemaakt? Of moet hij erop vertrouwen dat Zélie gelijk heeft en dat magie niet verdorven is? Anders dan bij de meeste prinsen op hun witte paard, is dat innerlijke conflict van Inan niet opgelost in 1,2,3, maar blijft hij worstelen. Ook dat is verfrissend.
Het boek zit vol met actie en leest vlot. Maar ook al eindigt het op een cliffhanger, het plot is toch ietsje te voorspelbaar.
Children of Blood and Bone is een goed boek, maar in tegenstelling tot de meerderheid van de mensen vond ik het niet schitterend. Daarvoor had het toch iets dieper mogen ingaan op het geloof en de karakters van de personages. | 1pos
|
Misteriose was mijn eerste Arne Dahl en heeft mij verrast! Het verhaal is erg origineel en zit redelijk goed in elkaar. Je maakt in dit eerste "A-team" boek kennis met de leden van een speciale eenheid die wordt opgericht naar aanleiding van een reeks moorden op belangrijke zakenlieden. De ontknoping is gebaseerd op net iets te veel toeval maar dat maakt het leesplezier niet minder. | 1pos
|
Dit is het eerste boek van Aline van Wijnen dat ik lees, en wat een binnenkomer. Ik was meteen bevriend met Robin en Max.
Toen het boek binnenkwam viel de cover meteen op. Een kleurrijke cover die heel leuk vormgegeven is. Het geeft meteen een goed beeld van hoe feelgood het verhaal is.
Met een vlotte schrijfstijl en de nodige humor vliegt het verhaal voorbij. De korte hoofdstukken zorgen er ook voor dat je steeds verder wilt lezen. 'Nog één hoofdstukje' werd bij mij dan ook heel vaak gezegd. Met herkenbare personages wordt dit gevoel versterkt. Onzekere Robin, hatelijke Alix en liefdevolle Sveta, wie kan ze niet ergens plaatsen.
Er zijn enkele serieuzere thema's verweven in het boek. Ondanks de serieuzere onderwerpen weet Aline deze nog op een luchtige manier te verwerken. Het boek krijgt dus zeker geen zware lading mee, maar het geeft het verhaal net dat extra meer dan een standaard feelgood verhaal.
Een heel mooi verhaal. Voor mij een eerste kennismaking, maar dat zal niet lang meer duren. Halsoverkop is gereserveerd en ik wacht in spanning op volgende boeken! | 1pos
|
Kleermakerszit is een boek dat laat zien dat je niet veel pagina’s nodig hebt om een mooi verhaal te vertellen. Je hebt geen lange pagina’s nodig om een personage te introduceren. Lucy is er gewoon, van begin af aan. Een meisje dat op haar 17e verjaardag op het politie bureau zit. Een meisje van 17 onder het bloed. Een meisje van 17 zonder vader. Dit boek heeft je meteen in zijn greep.
Lucy besluit haar verhaal uiteindelijk te delen met agent Leo, want, waarom zit ze onder het bloed?
Lucy neemt je mee naar het jaar dat haar vader stierf en ze op vakantie was in Frankrijk met haar moeder. Deze vakantie was bedoeld om weer nader tot elkaar te komen, want Lucy en haar moeder waren alles behalve hecht. Haar moeder was depressief en dronk veel, Lucy was daardoor altijd een vaderskindje. Maar nu papa dood is, moet Lucy het doen met haar moeder. Ze hebben alleen elkaar nog. En gelukkig komt Lucy er achter, dat ze toch best wel een leuke moeder heeft.
Als Lucy met wat meiden die ze op vakantie heeft leren kennen op stap gaat, had ze nooit kunnen raden hoe onvergetelijk deze avond zou worden. En niet op een positieve manier. Lucy heeft een nieuw litteken en dat litteken zorgt ervoor dat Lucy nu, onder het bloed, op het politie bureau zit. Haar wereld wordt alsmaar donkerder. Komt ze er ooit nog uit?
Dit boek heeft mij geraakt. Echt geraakt. Als je niet sterk in je schoenen staat, of in de schoenen van Lucy staat of hebt gestaan kan het hard binnenkomen. Ik was niet echt gewaarschuwd door de flaptekst en heb met tranen zitten lezen. Damn, wat een nachtmerrie. Een nachtmerrie die helaas voor te veel meisjes en jongens de realiteit is, elke dag.
Dit boek telt 103 pagina’s. 103 pagina’s over het leven van een meisje van 17 dat twee keer de ultieme nachtmerrie meemaakt. Eerst verliest ze haar vader, vervolgens verliest ze zichzelf. Zal ze haar rust vinden? | 1pos
|
In de jaren 70 las ik al de werken van Edgar Allan Poe, in de welgekende Franse vertaling van Charles Baudelaire.
Nu pas ontdekte ik Howard Phillips Lovecraft, zijn opvolger...
Dit zijn werken uit het einde van de 19de eeuw (Poe) en het begin van de 20ste eeuw (Lovecraft), dus een schrijfwijze die wat oubollig overkomt.
Na 100 bladzijden dacht ik, lees ik dit verder of niet? Maar...
gelukkig heb ik doorgezet. Op enkele verhalen na zijn dit pareltjes, juweeltjes van het griezel genre. Niet te verwonderen dat auteurs als Stephen King en vele anderen hier hun inspiratie hebben opgedaan. Het gaat niet over liters bloed, stinkende zombies of vreselijke haaien uit plastic. Nee, dit gaat over de hevigste emotie die een mens kent, pure angst.
Ik heb inmiddels ook "Het gefluister in de duisternis" uit. Dit zijn slechts 7 verhalen waarvan er 2 ook in " Griezelverhalen" voorkomen, wel spijtig dit.
Ik wist niet dat Lovecraft nu tegenwoordig een hype blijkt te zijn. "Chtulhu" googelen zal iedereen wel overtuigen...
Een verwittiging, deze verhalen doen U, na het lezen,'s nachts nog wel even doordenken! | 1pos
|
De Moederbanden is een boek waarin ik niet kon stoppen met lezen. Prachtig geschreven verhaallijnen over het katholieke benepen Brabant, hechte familiebanden, muziek, stilte en euthanasie. Maar het is meer dan dat alleen. De spanning is continue voelbaar. Je wil weten wat het verzwegen feit is. De dood is een rode draad in het boek, maar ook het vieren van het leven. Ik heb genoten, dit boek wil je lezen! | 1pos
|
Dit boek is zo verrassend. Je denkt het te weten maar je weet niets en het einde, plot is ook zo verrassend. Ik heb het eerste boek van de auteur niet gelezen maar ik kan nu al zeggen dat ik het eerste boek zeker zal lezen! De manier waarop het verhaal geschreven is vind ik ook zo goed, niet een typisch politieonderzoek verhaal maar toch krijg je die spanning mee en wat een vrouw is die Charlie Lager! Het boek leest ook als een trein en is eigenlijk moeilijk aan de kant te leggen. Een dikke ⭐️⭐️⭐️(⭐️)- waard als je het mij vraagt. | 1pos
|
In deze bundel neemt men je mee op reis door het leven. En hoe voelt het om te houden van? Afscheid nemen, liefde, pijn en de dood, staan ook centraal in deze bundel.
Ik vond het mooie gedichten. Sommige spraken mij enorm aan. Neem nu bijvoorbeeld het gedicht: De dans van Ares. Deze gaat over de wereld, zoals het nu is. Echt een gedicht van deze tijd. De dans der demonen, is ook zo’n voorbeeld.
Er staan best veel gedichten in, die in mijn ogen donker en duister aan doen. En een groot aantal die over de dood of sterven gaan. Het is wel heel mooi beschreven. Gedichten die je troost kunnen geven in moeilijke tijden.
Gedichten die je een beter gevoel geven en soms even laten terugdenken aan een fijne tijd.
De taal is begrijpelijk. Iedereen vult zo’n gedicht op zijn/ haar eigen manier in. Voor de een zal de betekenis anders zijn. Dit vind ik wel bijzonder goed gedaan. Je kunt je eigen gevoel erin loslaten! En dus worden deze gedichten ook van jou. Je hebt binding met deze bundel. Vaak als ik een dichtbundel lees…Dan snap ik weinig van de gedichten of de woorden die men gebruikt. Maar deze dichter heeft het toegankelijk gemaakt voor alle mensen.
Het laatste stuk van deze bundel zijn meer gedichten over bepaalde mensen. Deze worden zo goed beschreven, dat je ze voor je ziet. Knap gedaan, je moet het maar kunnen! Deze bundel krijgt van mij 4****. | 1pos
|
Een boek van buitencategorie, vol spanning, strak geschreven,
helder en meeslepend verhaal, met veel lichamelijk en technisch
geweld, doorspekt met humor en opmerkelijke personages. | 1pos
|
Er zijn veel auteurs die schrijven over vampirisme, maar slechts enkelen slagen er in om een creatieve originele invulling aan dit thema te geven. Rik Raven valt onder deze laatste groep, want met ‘Zucht’ heeft ze een prachtig verhaal geschreven over zelfconfrontatie, de relatie met het verleden en Jack de Pater.
Om te beginnen heeft de auteur met ‘Zucht’ aan energetisch vampirisme een uiterst creatieve en authentieke invulling gegeven. Dit thema komt in het verhaal aan bod door een vloek uit de 17e eeuw, die een destructieve invloed heeft op de levens van enkele personages in het boek. Hoe deze levens elkaar raken, welke invloed ze op elkaar hebben en de veranderingen die ze bij elkaar teweeg brengen is geweldig beschreven.
Ook water is een belangrijk motief in het boek. In de thrillers van Rik Raven speelt de dualistische betekenis van water een rol. Het water representeert niet alleen verlangens, emoties, gevoelens, intuïtie, reiniging en verbeeldingskracht, maar ook angsten. Dit geldt met name voor Richard van de Wal en de passages waarin hij en water in voorkomen zijn heerlijk om te lezen.
Net als in ‘Bron’ (Rolf Dorinth en Baxan Kanter) vormen Richard van de Wal en Jack de Pater een eenheid van tegenstellingen. Beiden zijn gevormd door een sterke band met een ouder, maar hebben zich geheel verschillend ontwikkeld. Jack de Pater: macaber, onvoorspelbaar, gevaarlijk en een monster in meer dan een opzicht heeft een bijzondere invloed op Richard en hoe dat is erg intrigerend om te lezen.
Kortom, wie een creatief, geweldig, heerlijk en intrigerend boek wil lezen over energetisch vampirisme, kan ik ‘Zucht’ van harte aanraden. | 1pos
|
Ik was meteen fan van Nyx. Ze is moedig, maar zeker niet perfect. Om even de beschrijving uit het boek te gebruiken: Haar hart zit vol met gif. Om de één of andere reden hou ik daar wel van. Geen gillend verliefd schoolmeisje, maar gewoon een chagrijnig kind. Later wordt dat wel wat minder, dan “smelt” ze een beetje, maar ik vind het echt fantastisch om eens een keer geen perfect personage tegen te komen, dat alleen maar twijfelt tussen twee jongens. Hoewel, dat laatste, dat zat toch wat anders dan gedacht.
Ik ging er van uit dat er in dit boek géén driehoeksverhouding zat. Geen idee waarom. Op de achterkant werd er niks over gezegd en ik had er niet zo over nagedacht. Toen Shade in het verhaal kwam en er een typisch geval van “love at the first sight” voorbij kwam, was ik even teleurgesteld. Ik vind Ignifex namelijk helemaal geweldig. Zijn humor, zijn slechtheid (maar innerlijke goedheid), zijn arrogantie… Heerlijk gewoon. Shade vond ik echter maar een kwal die een beetje raar deed. Hij kon niks zeggen vanwege een vloek, oké, maar ik had al snel een beetje het gevoel dat hij niet te vertrouwen was. En dat hij en Ignifex veel meer met elkaar te maken hadden dan het leek. Of dat gevoel terecht was, dát moet je zelf maar lezen, haha!
Wat ik ook heerlijk vond was het feit dat het verhaal zich in de Griekse Oudheid afspeelde. Denk ik. Arcadia is weliswaar van de buitenwereld afgesloten door een koepel, maar ik vond het echt fantastisch. Ik doe gymnasium, en omdat je dan zoveel leert over de Grieken, is het extra leuk. Ik herkende de rituelen, de verhalen waarnaar verwezen werd en de goden die geëerd werden. Dat gaf dit boek nog wat extra magie: demonen én de Grieken! Yay!
Dit boek is een hervertelling van The Beauty and the Beast. Nou ben ik niet echt bekend met het verhaal. Ik heb alleen jaren gelden de disneyfilm gezien, en ik weet niet echt of dit telt. Laat je echter niet misleiden door deze uitspraak, want ook zonder dat je het verhaal kent kun je dit boek gewoon lezen. Heb ik ook gedaan. Wat ik nog een beetje miste was de band met de personages, en ik werd ook niet echt meegesleurd in het verhaal. Ik had het gevoel dat ik er een beetje buiten stond, en niet dat ik Nyx zélf was. Dat vond ik jammer, maar het maakte het verhaal niet minder slecht.
“Don’t look at the shadows too long or a demon might look back.”
Het einde was raar, maar wel goed. Vanaf het moment dat Nyx alles had teruggedraaid en alles was vergeten kon ik me pas echt goed in haar inleven. Ik voelde haar verwarring, en die had ik zelf ook even. Maar het was mooi gedaan, en ik begreep het. Dit boek heeft een enorme world building, maar soms was dat wel eventjes opletten. Toch vind ik dat Rosamund Hodge het goed heeft gedaan. Er wordt meestal veel informatie in één keer gegeven, maar toch zijn die momenten wel over het boek verspreid. Dat zorgde ervoor dat ik alles goed begreep, hoe moeilijk het soms ook te bevatten was.
Cruel Beauty is een heerlijk boek, vol met Griekse mythen, liefde en spanning. Eigenlijk maar weinig clichés, en heerlijke personages. Toch voelde ik me soms een beetje een buitenstaander, en kon ik niet helemaal in het verhaal komen. Ik wil meer van deze wereld, en ga Crimson Bound dan ook zeker lezen! Dat is een ander boek, met andere personages, maar wel met dezelfde soort setting. Perfect!
Meer recensies kun je lezen op RabbitBookz. | 1pos
|
Deze Young Adult (psychologisch drama/roman) is vanuit een bijzonder oogpunt geschreven: Venita.
Ze verhuist naar een Amsterdam, dat is een hele omschakeling want ze is een dorp gewend. Ze leert Camila kennen en ze zijn meteen goede vriendinnen. Camila is erg bazig, maar ze is de enigste persoon waar Venita haar hart bij kan luchten. Venita heeft namelijk een groot schuldgevoel en kan het verleden niet loslaten. Thuis kan ze er met niemand over praten. Camila zorgt ervoor dat Venita boete gaat doen voor haar verleden en Venita doet alles wat zij zegt.
Het is een boek dat je snel uitleest. Soms moet je een paar zinnen opnieuw lezen, omdat Venita nogal in de war is. Maar iemand met een psychose denkt anders na. Dit is een unieke kijk in het hoofd van zo’n persoon!
Het is een emotionele rollercoaster waar Venita in zit. Het gaat over een jong vrouw die een psychose krijgt. Hoe gaat zij er mee om? En wat doen de mensen om haar heen ermee? Het raakt je echt. Uiteindelijk kan iedereen die er vatbaar voor is een psychose krijgen. Het komt veel vaker voor dan je denkt. De auteur maakt het hierdoor bespreekbaar. Jonge mensen denken vaak dat mensen ze voor gek zullen verklaren, maar niets is minder waar. Je hoeft je hier niet voor te schamen. Met de steun van de mensen om je heen kom je een heel eind. Maar wanneer trek je aan de bel? Dit verhaal zal veel mensen bekend voorkomen. Hoe ga je om met een psychose? Wat doe als iets zo echt lijkt, maar het niet is? En hoe helpen de instanties iemand met een psychose?
De cover past echt bij het verhaal en de titel ook. Echt heerlijk als dat allemaal goed duidelijk wordt!
Het is een zeer origineel verhaal en ik vind het bijzonder knap van de auteur om dit aan te kaarten. Het geeft een andere kijk op mensen met een psychose en zal je kijk erop veranderen. Je kunt niet iemand meer zomaar gek noemen. En je gaat je schamen, omdat je dat toch wel gedacht hebt over mensen.
Toen ik het boek uit had, moest ik alles even een plekje geven. Het is een heftig verhaal en ik kon niet zomaar in een ander verhaal stappen! Ik geef het boek een dikke 8! 4**** dus! | 1pos
|
Ik mocht meedoen met de Hebban Leesclub over het boek What if it’s us van Becky Albertalli en Adam Silvera. Ik was erg benieuwd naar dit boek. Adams boeken vind ik namelijk helemaal geweldig. De boeken van Becky vind ik wel oké, maar niet super. Ik was vooral nieuwsgierig naar hoe de twee auteurs een middenweg zouden vinden voor dit boek, aangezien Becky meer van de humor en luchtigheid is en Adam meer van de zwaardere onderwerpen.
Arthur en Ben komen elkaar tegen op het postkantoor. Ze kennen elkaar niet en praten maar kort met elkaar. Wanneer ieder hun eigen weg gaat, kunnen ze elkaar niet uit hun hoofd zetten. En als ze elkaar terugvinden is de vraag of een relatie stand zal houden...
Dit verhaal is ontzettend schattig. Twee jongens die elkaar tegenkomen en langzaam maar zeker meer voor elkaar beginnen te voelen. De personages zijn realistisch en goed uitgewerkt. Arthur is super geeky en een beetje awkward, Ben is serieuzer en kampt met liefdesverdriet. Het boek bevat meerdere verwijzingen naar Harry Potter, fan fiction en Broadway musicals zoals Hamilton en Dear Evan Hansen. Het verhaal zit boordevol humor en de beschrijving van de omgeving laat niets te wensen over: je waant je helemaal in New York. Er worden zelfs boekenwinkels in New York aangeraden: Barnes & Noble, Strand Bookstore en Books of Wonder. What if it’s us bevat thema’s als LGBT, zelfacceptatie, vriendschap, ouder-kindrelatie, volwassen worden en verliefdheid. Dit boek is perfect als je een luchtig en realistisch verhaal zoekt.
Adam en Becky hebben in dit boek een balans gevonden in hun schrijfstijlen en het is perfect. Ik kijk uit naar een volgende samenwerking van deze twee auteurs! | 1pos
|
Ik vond het een mooi boek. De schrijfster geeft ons een kijkje in de ziel van de verschillende hoofdpersonen. Wat een moed hadden ze. Je kunt je nauwelijks voorstellen hoe dat toen was. Goed dat hierover wordt geschreven. | 1pos
|
Volgens de toonaangevende Encyclopedia of Science Fiction waren Hyperion en De Ondergang van Hyperion dé sf-romans van de jaren tachtig. In Endymion vervolgt Dan Simmons dit epische verhaal over onze toekomst tussen de sterren.
Na een stilte van tweehonderdvijftig jaar zijn er op de planeet Hyperion tekenen dat de Tijdtombes weer actief worden. Wie zal eruit opduiken? Aenea, het kind dat er de vorige maal in verdween, of de vreselijke Shrike, de mysterieuze vechtmachine die ooit een hele planeet terroriseerde?
Beiden zijn een bedreiging voor de alleenheerschappij die de Kerk in de afgelopen eeuwen heeft gevestigd. Pater-commandant De Soya is met een grote legermacht op Hyperion geland, om hiermee af te rekenen.
Raul Endymion is door de Kerk ter dood veroordeeld. Wanneer de stokoude Martin Silenus tussenbeide komt en hem over Hyperion vertelt, is er in ieder geval één persoon bereid om het tegen de Kerk op te nemen...
Je moet wel deel 1 ("Hyperion") hebben gelezen, maar deel 2 hoeft niet perse. Dus als je deel 1 leuk vond, kun je gewoon in dit boek beginnen! Het is wel aan te raden om boek 4, "De opkomst van Endymion", alvast klaar te hebben liggen.
Wat er gebeurd is in de eerdere twee boeken (vooral in boek 1) wordt op een interessante manier herhaald, zonder dat het echt een herhaling lijkt. Wat er toen gebeurd is, is door Martin Silenus namelijk in dichtvorm gezet (de Canto's) en die zijn overal bekend, dus die geschiedenis kent iedereen. De Kerk heeft echter een eigen versie van de gebeurtenissen die maar deels overlapt met de versie van Silenus (die er toen natuurlijk zelf bij was). Hierdoor is het niet erg als je deel 1 heel lang geleden hebt gelezen. Het is logisch dat de auteur wel iets van die gebeurtenissen herhaalt aan het begin van dit boek, omdat de publicatiedata een aantal jaar uit elkaar liggen (Hyperion deel 1 was in 1989 uitgegeven, deel 3 in 1995).
Er zijn meer nieuwe personages dan "oude", al zijn er nog wel wat bekenden uit boek 1 (dat zich toch ongeveer 250 jaar geleden afspeelde). De hoofdpersoon uit dit boek, Raul Endymion, is één van de nieuwe personages en ook de verteller. Omdat hij op Hyperion is opgegroeid en veel dingen daardoor ook niet weet, is hij de ideale persoon om uitleg te krijgen van de andere personages (en daarbij ook de lezer uitleg te geven).
Het andere belangrijke nieuwe personage is de pater-commandant De Soya, een afgezant van de Kerk die achter Aenea aanzit. Hij is degene die achter Aenea en Raul aan gestuurd wordt, dus eigenlijk is hij de "tegenstander", maar hij komt veel te aardig over om als lezer echt een hekel aan hem te krijgen. Hij voert de opdrachten uit van de Kerk, waarvan hij denkt dat ze de "goede kant" zijn, maar de Kerk heeft ook een achterliggend motief. Het wordt niet helemaal duidelijk in dit boek, maar we komen wel te weten waar de kruisvormen vandaan komen waarmee mensen weer herboren kunnen worden (die ze in boek 1 op Hyperion hadden ontdekt en waar de Kerk daarna mee aan de haal gegaan is).
Het hele AI-netwerk met datasfeer en farcasters en dergelijke lijkt verdwenen te zijn, dus het kost mensen weer meer tijd om naar andere planeten te reizen. Behalve als je van bepaalde technologie gebruik maakt... Daar hebben zowel de groep van Aenea als de groep van De Soya mooie oplossingen voor! Het is dus wel een reis-/achtervolgingsverhaal, maar ze komen op allerlei werelden terecht, ook bekende planeten uit boek 1. Het is interessant om te zien hoe deze eruit zien na 250 jaar en wat er in de tussentijd allemaal is gebeurd. Door deze achtervolging blijft het ook spannend, want als lezer weet je op welke werelden beide groepen zijn, maar ze weten het niet van elkaar. Door de wisseling van vertelstandpunten (per hoofdstuk) worden sommige dingen die vanuit de ene verteller onmogelijk lijken, weer goed verklaard door de andere verteller.
Religie speelt op bijna elke wereld wel een grote rol, veel prominenter dan in boek 1, maar dat komt ook doordat de Kerk de kruisvorm heeft en daardoor mensen effectief een oneindig leven kan geven, door ze steeds herboren te laten worden. De Kerk heeft namelijk iets waardoor de negatieve effecten van de wedergeboorte teniet worden gedaan en mensen dus eigenlijk gewoon herboren worden met al hun herinneringen e.d. intact (bijna alsof ze alleen in coma hebben gelegen). Op de paar werelden waar een andere religie overheerste (of waar de hele wereld een andere religie aanhing) en waar de mensen dus geen kruisvorm hadden (en dus maar één leven hebben) zie je ook duidelijk wat dit voor effect heeft gehad op de (technische) ontwikkelingen. Boek 1 introduceerde allerlei technologie, maar in dit boek speelt de invloed van religie op de menselijke ontwikkeling weer een grote rol.
De hoofdstukken die Raul vertelt zijn in de ik-vorm, maar de delen die zich op andere locaties afspelen (vooral de hoofdstukken van De Soya), staan in de derde persoon enkelvoud. De auteur wisselt af en toe tussen verleden tijd (wat Raul vertelt over het verleden) en tegenwoordige tijd (wat er "nu" gebeurt, soms ook wanneer het een hoofdstuk op een andere locatie bij andere personen betreft).
Dialoog wordt prettig afgewisseld met beschrijvingen, die soms natuurlijk wel wat uitgebreider zijn omdat het over andere planeten gaat. Dan is er gewoon wat meer uitleg nodig om het beeld goed naar de lezer over te brengen.
Het is echt een science fiction-boek, maar ook een reisverhaal waarbij je allerlei verschillende soorten planeten langs ziet komen.
Het einde van dit boek is helaas niet echt een conclusie van het verhaal. Daarom ben ik blij dat ik deel 4 ook al klaar ligt! | 1pos
|
In 2012 kwam als opvolger van Jamie Oliver’s Jamie in 30 minuten, Jamie in 15 minuten uit. Jamie belooft in dit boek een complete en verse maaltijd voor 4 personen die je in slechts 15 minuten op tafel zou moeten krijgen. Reden voor het maken van dit boek? Veel mensen willen wel lekker koken maar ze willen er niet te lang over doen In dit boek worden smaakvolle, betaalbare en vooral snelle maaltijden gegarandeerd in 15 minuten. Mits je de benodigdheden wel eerst klaar zet. Krijgt Jamie het voor elkaar? Lees hieronder het antwoord op deze vraag.
Per hoofdbestanddeel van de maaltijd vind je een hoofdstuk in dit boek. Kip-, rund- en visgerechten zijn netjes op volgorde ingedeeld. Elk recept bestaat uit één pagina voor de bereidingswijze en ingrediënten en één pagina met een foto. De hoeveelheid ingrediënten per maaltijd zijn zeker behapbaar en behoorlijk uitgebalanceerd. Vooraf wordt vermeld dat de maaltijden circa € 4,80 per persoon kosten. Ik laat echter aan jou de keuze of je dat duur vindt of niet.
De truc in de snelheid van de recepten zit ‘m vooral in het gebruik van apparatuur. Een blender, keukenmachine, staafmixer en waterkoker én goed gevulde voorraadkast zijn essentieel. Zonder de apparaten koken kan, al zal je kooktijd dan echt oplopen.
En wat krijg je in 15 minuten op tafel? Taco’s met varkensvlees, zwarte bonen en een avocadosalade bijvoorbeeld. Een kip tikka salade met linzen spinazie en naanbrood, een gevulde minestronesoep of:
Gegrilde steak met ratatouille en saffraanrijst.
Zet een waterkoker met water klaar, grillpan op hoog vuur. Kleine pan met deksel op matig vuur. Ondiepe braadpan met deksel, op matig vuur.
Ratatouille
1 courgette
1 kleine aubergine
2 paprika’s
1 rode ui
1 volle theelepel harissa
2 ansjovisfilets in olie
2-4 tenen knoflook
700 gram passata
1 eetlepel balsamicoazijn
½ bosje verse basilicum
2 eetlepels magere yoghurt
Rijst
1 mok (300 gram) basmatirijst
1 flinke pluk saffraan
½ citroen
Steaks
2 Entrecotes van 250 gram
1 theelepel zoet paprikapoeder
Olijfolie
½ bosje bladpeterselie
1 volle theelepel dijonmosterd
1 eetlepel extra vierge olijfolie
½ citroen
Snijd de courgettes in de lengte doormidden en de aubergine in 1cm dikke plakjes en leg ze in de grillpan tot ze licht geschoeid zijn.
Doe 1 mok rijst met 2 mokken kokend water, de saffraan, de halve citroen en een snuf zou in de kleine pan, leg er de deksel op, roer af en toe en kook de rijst luchtig.
Verwijder de zaadjes en de steeltjes van de paprika’s, hak ze met de gepelde rode ui in grove stukjes en doe ze met de harissa en de ansjovisfilets met 1 theelepel van hun eigen olie in de braadpan. Knijp er met een knoflookpers de ongepelde tenen knoflook boven uit en roer regelmatig.
Haal de geschoeide courgette en aubergine uit de grillpan, laat de pan op het vuur staan en hak ze op een snijplank in grove stukjes.
Doe de gehakte groenten met de passata en azijn in de braadpan en laat ze met deksel op het vuur staan.
Wrijf de entrecotes in met zout, paprikapoeder en 1 theelepel olijfolie, leg ze in de hete grillpan en keer ze elke minuut om tot ze naar wens zijn. Snijd de steeltjes van de peterselie heel fijn en hak de blaadjes in grove stukjes. Doe er de mosterd en extra vierge olijfolie bij, voeg peper en zout toe, knijp er de citroen boven uit en hussel alles op de plank door elkaar. Leg de entrecotes als ze klaar zijn op de plank, hussel ze in de dressing door elkaar en snijd ze in plakjes.
Trek de blaadjes van het bosje basilicum en strooi die over de ratatouille, voeg naar smaak zout en peper toe en serveer met de yoghurt en saffraanrijst.
En daar sta ik dan in de keuken. Met aan de ene kant twee pannen en een plank met vlees en aan de andere kant een keuken waar net een klein bommetje is afgegaan. Ik maak regelmatig recepten uit dit boek en telkens zijn dat de restanten van deze kookstrijd tegen de tijd. De 15 minuten haal ik niet altijd maar vind wel tevreden gezichten aan tafel.
Jamie in 15 minuten levert je in relatief korte tijd een smakelijke maaltijd op. De sleutel zit ‘m in het gebruik van slimme apparatuur die (helaas) niet iedereen in huis zal hebben. Zonder, maar ook met deze apparatuur, zal het in het begin lastig zijn deze recepten ook echt in 15 minuten op tafel te krijgen. Na een paar keer maken wel. Dus deze belofte wordt misschien niet altijd gehaald. De vraag is, is dat erg? Het feit dat je er misschien 20 of 25 minuten over doet om iets op tafel te toveren doet niets af aan het feit dat dit gewoon lekkere en uitgebalanceerde maaltijden zijn. De overzichtelijke bereidingswijze en soms behoorlijk beperkte ingrediëntenlijst maakt dit boek voor veel mensen toegankelijk. Voor ervaren koks om snel wat op tafel te zetten en voor een beginnende thuiskok een goede eerste stap naar mogelijk de meer complexe recepten. Ik wil meer…. | 1pos
|
Het is een flinke pil, 590 bladzijden. Maar na de eerste hoofdstukken, waar het mij best wat moeite kostte om in het verhaal te komen, heb ik het boek in 2 dagen uitgelezen.
Het verhaal zit zo goed in elkaar dat ik achteraf dacht: ja dit is zo logisch. En toch had ik het niet gezien. Terwijl er genoeg aanwijzingen aanwezig waren. Ik vind dat knap. Iets zo duidelijk in het zicht verbergen, zonder dat het echt opvalt.
Naast dat het een thriller is, is het ook een verhaal over familiebanden, en in dit geval de moeilijke familierelaties. En ook over rouw. Manuel doorloopt bijna alle stadia van rouw zoals beschreven door mevrouw Kübler-Ross. In het doorlopen van die stadia speelt de erfenis van zijn man een grote rol. Het harde werken in de prachtige wijngaarden, de liefde van een aftandse hond en het enthousiaste neefje Samuel dat direct en onvoorwaardelijk Manuel in zijn hart sluit.
De zoektocht naar de waarheid is bij vlagen gevaarlijk, maar het is vooral een confrontatie met het verleden. Een verleden met een vreselijk geheim.
Het is duidelijk dat de schrijfster een Katholieke achtergrond heeft, want het geloof speelt zeker ook een rol in het verhaal. En zeker niet altijd in positieve zin.
Manuel is schrijver van beroep en binnen het verhaal van het boek, schrijft hij zelf het verhaal van wat hem allemaal overkomt. Dat het bijna hetzelfde is als het boek dat je leest is logisch. Maar ik vond het wel een bijzonder detail.
Nogmaals het is een lekker dikkertje, maar laat je daardoor niet afschrikken. Ik vind het een mooi en spannend boek. | 1pos
|
De ondergrondse spoorweg, geschreven door Colson Whitehead is een bijzonder 'mooi' geschreven boek over de slavenstrijd in de Verenigde Staten. Het boek legt pijnpunten in de geschiedenis van Amerika op een zeer indringende wijze bloot en is een duidelijke boodschap in het tijdperk waarin we nu leven, een wereld vol kilte en met opkomend racisme.
De onafhankelijkheidsverklaring van de Verenigde Staten die op 4 juli 1776 werd ondertekend met de historische woorden ‘We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal’ blijkt in de praktijk voor een hele bevolkingsgroep niet op te gaan.
De slavernij is een pikzwarte bladzijde in de geschiedenis van de Verenigde Staten.
Het boek verhaalt over Cora, de hoofdpersoon. Cora is in gevangenschap geboren op de plantage van de familie Randall (de Randall plantage). Eenmaal groot en sterk genoeg wordt ook Cora te werk gesteld op de plantage. Onmenselijk hard werken en wie niet hard genoeg werkte werd genadeloos en wreed afgestraft door de slavendrijvers die daarmee een voorbeeld wilden stellen voor de andere slaven. Waag het niet om te verslappen of te vluchten want we zijn genadeloos. De mensen werden ook bewust dom gehouden, lezen en schrijven was niet voor hun weggelegd.
Toch probeert Cora van de plantage weg te vluchten samen met Caesar. Via de 'underground railroad' ontsnapt ze aan haar plantage-eigenaar. De ondergrondse spoorwegovergang is een tunnelsysteem met rails waar jarenlang aan gewerkt is om in het betrekkelijk veilige noorden te kunnen komen. Hier kunnen ze in relatieve rust en vrijheid leven. Onder de blanke bewoners zijn gelukkig ook mensen die voor de afschaffing zijn van de slavernij.
Cora leeft in een ogenschijnlijke vrijheid maar moet toch nog steeds over haar schouders kijken.
Tot twee keer toe wordt ze opgespoord door Ridgeway, een louche figuur die in zijn levensonderhoud voorziet met het vangen van ontsnapte slaven waar een premie opstaat.
Cora doet er alles aan om uit handen van haar eigenaar te blijven. Op wilskracht en met veel hoop gaat Cora tot het uiterste in haar zoektocht naar vrijheid.
Bijzondere indringende manier van schrijven over een thema wat schaamte oproept, waar we enkel lering uit kunnen trekken. Geen plezierig boek maar wel een boek wat je lezen moet en tot nadenken stemt.
Colson Whitehead is in Nederland nog niet zo bekend maar in Amerika heeft hij inmiddels tal van prijzen behaald met eerder werk. De ondergrondse spoorweg, zijn historische roman, is genomineerd voor de National Book Award. | 1pos
|
Ik ben lang geleden al afgestapt van de gedachte dat YA-boeken niet interessant genoeg zijn voor volwassenen, maar als ik iemand daar nog eens van zou willen overtuigen, zou ik hen Voorlopers van Mirjam Hildebrand aanraden te lezen. Dat het verhaal in de ik-vorm is geschreven en de hoofdpersoon pas 15 jaar oud is, heb ik me geen moment aan gestoord als 50plusser.
Hoewel ik een nuchter persoon ben en me nooit bezig houd met spirituele zaken, zijn de gaven van de Voorlopers nooit ongeloofwaardig overgekomen op mij. Dat Mirjam psychologe is, heeft haar vast geholpen om zo goed de gedachtegang van Emma, die zich anders voelt en dingen kan "zien"en "voelen", te verwoorden. Je wordt meegesleept in haar emoties.
Onderwerpen als vriendschap en liefde, het zoeken naar je roots, het avontuur dat Emma daarbij beleeft in een compleet andere wereld, waarvan je gelooft dat die kan (gaan) bestaan, worden prachtig beschreven.
In het laatste deel van het boek zit je zo in de rollercoaster van het verhaal dat je het jammer vindt dat de rit alweer voorbij is. Gelukkig heeft Mirjam al beloofd dat dit deel 1 is van een trilogie. Ik kan niet wachten op het volgende deel. | 1pos
|
Het Boekenweekgeschenk van 2018 van Griet op de Beeck is maar een dun boekje, dus het duurde niet lang voor het uit was.
En ik vond het fantástisch!
Olivia heeft net haar echtgenoot begraven. Haar huwelijk was niet echt goed te noemen, de sleur zat erin en haar man wilde graag dat alles op zíjn manier ging.
Ergens is ze dus opgelucht dat het voorbij is, maar dit kan ze moeilijk toegeven aan haar door verdriet overmande dochter en schoonzoon.
Ze beseft dat ze vrij is om de dingen te doen hoe zíj het wil, en wat begint met een grote opruiming in huis eindigt met een 6 weekse reis naar een land in Afrika, waar ze haar oude beroep, onderwijzeres, oppakt. En daar leert ze echte liefde kennen.
Tegen alle adviezen van haar dochter in, wordt Olivia hoteldebotel verliefd op Daniël.
Dat dat op háár leeftijd nog gebeurt, verbaast haarzelf misschien nog wel het meest.
Maar, zoals Daniël Mandela citeert: 'May your choices reflect your hopes, not your fears'. En Olivia maakt haar keuze.
Het einde van het boek verdient echt even speciaal aandacht. Wat ontzéttend goed gedaan.
Een grote les in dit kleine boekje:
'Life is short. Live it to the fullest'.
Alle 5 voor 'Gezien de feiten'
O ja, één vraagje; kan íemand me vertellen wat de coverfoto met het verhaal te maken heeft??
http://www.watiknouvind.com/2018/03/wat-ik-nou-vind-vangezien-de-feiten-van.html | 1pos
|
Ik vind het moeilijk om een reactie over dit boek te schrijven en dat komt waarschijnlijk omdat ik het een behoorlijk ingewikkeld boek vond. Ik was vooral in het begin erg veel bezig met het opzoeken van de betekenis van woorden zoals cellarius, pronunciatio, theofanie, bogomie en de betekenis van bijvoorbeeld het kapittel van Perugia, enz. Aan de ene kant is het een spannend detectiveverhaal waarbij de ene na de andere misdaad zich voordoet binnen het klooster, en die dienen opgelost te worden. Aan de andere kant is er sprake van een ontmoeting van twee delegaties van paus en keizer om een conflict betreffende het franciscaanse gebod van armoede op te lossen. Door dit conflict maken beide partijen aanspraak op de macht. En vooral bij deze laatste vertelling worden veel historische feiten en achtergronden en verwijzingen naar andere boeken en citaten uit de geschiedenis gegeven. Dat maakt het boek interessant maar voor mij tegelijk ook moeilijk leesbaar. Ik heb uiteindelijk het boekje ”Het geheim van de Roos ontraadseld” aangeschaft. Dat is interessant en je hebt alle achtergrondinformatie bij de hand. Uiteindelijk vond ik het een hele studie worden en is dat nou wat ik zoek in een boek? Niet altijd in ieder geval. Al die uitweidingen en weetjes, op een gegeven moment was ik er in elk geval klaar mee. Het haalde voor mij soms de aandacht, de betekenis van het boek weg. Aan de ene kant ben ik blij dat ik het uit heb en aan de andere kant wil ik het nog een keer lezen om er nu met meer achtergrondinformatie naar te kijken. Maar…..dat gaan we dus niet doen. Ondanks al mijn kritiek kan ik niet anders dan 5 duimpjes geven omdat het ongelooflijk knap is wat voor boek hier tot stand is gebracht. De Slinger van Foucault(een ander boek van Eco) zal echter nog lang ongelezen in mijn kast blijven staan. | 1pos
|
Dood spel, blijkbaar het eerste verhaal van Harlan Coben, en een boek waarvoor Coben zich op voorhand in de proloog veelvuldig voor verontschuldigt. “Zou het dan zo slecht zijn”, vroeg ik me af? Moet ik vrezen voor verspilde leesuren? Allesbehalve, kan ik je gerust stellen. Ik vond dood spel goed ineen zitten en het heeft me nooit verveeld of vreemd geleken. De hoofdstukken gingen vlotjes naar binnen en ondanks dat het een redelijk dik boek was, heb ik het snel uitgelezen. De personages waren goed uitgewerkt en werden sterk neergezet. Ik leefde enorm mee met Laura en ook met haar zus Gloria, die eveneens haar portie ongeluk heeft gehad in het leven.
Kortom ‘dood spel’ was een fantastisch vlot lezend boek met sterke personages en een spannend einde. Eigenlijk was het hele boek dat wel met telkens stukjes informatie waardoor de lezer meer en meer geïntrigeerd raakt door de hele zaak. Sterk debuut van Coben dus!
https://elinevandm.wordpress.com/2019/04/02/dood-spel-van-harlan-coben/ | 1pos
|
Als eerste boek voor Readung Challenge 2019, gelaste ik mij met het lezen van In de ban van de Ring. Dit boek kocht ik na aanleiding van de films, waar ik direct fan van was. In al die jaren heb ik er alleen nog geen letter in gelezen, heb wel De Hobbit gelezen voor de films in de bios kwam. Nu dan toch is het er van gekomen, gestimuleerd door de top 1000, dat ik dit boek eindelijk zelf heb gelezen. Het scheen mij toe dat dit niet heel gemakkelijk was, mogelijk meer door de vertaling, dan het verhaal zelf.
Bilbo heeft zonder te weten een zeer gevaarlijke ring gevonden in zijn avontuur in De Hobbit, deze geeft hij, niet geheel zonder moeite, door als erfstuk, op aandringen van Gandalf, aan Frodo. Hoe gevaarlijk de ring is blijkt veel later, maar niet alleen de ring zelf vormt een dreiging, want de oorspronkelijke eigenaar is opgestaan en verspreid zijn donkere schaduwen over Middel-aarde. Hij is niet de enige die de ring wil, want er is nog iemand bezig om hem probeert te bemachtigen. Tussen al deze gevaren vertrekt Frodo met de ring naar de eerste plek en krijgt daar voor de verdere reis Reisgenoten mee die hem zullen helpen naar Mordor te komen. Alleen deze reis loopt niet volgens plan en zijn er meer gevaren dan voorzien.
Na een korte inleiding over Hobbits en hun gewoontes, welke je een goed beeld geeft over dit bijzonder volkje, beginnen we in Hobbitstee, of meer Ballingshoek. Na een, voor mijn gevoel, wat langdradige eerste boek over hoe de ring overgaar naar Frodo, begint de reis. Deze wordt al meteen spannend, want het gevaar bleek al dichtbij. Na een lange reis en een stop bij het eerste punt, en daarna gaat de reis verder met de Reisgenoten. Pas vanaf het derde boek begint het gevaar je duidelijker te worden en gebeuren er veel dingen. Tot aan de zesde boek blijf je in spanning, want vanaf daar weten we of deze onderneming te vergeefs was of niet.
in vergelijking met de films is er in de films een hoop weg gelaten, van bepaalde delen kan ik me het voorstellen. Doordat dit boek eerder is verfilmd dan De Hobbit, moest alle referenties daarnaar worden weg gehaald. Zo krijg je niet echt een goed beeld van waarom Gollom de Hobbits haat en weet waar ze wonen. Ook een hoop is qua verhaallijn aangepast, dit om de films beter te laten lopen, maar ook de personages lijken in het boek anders dan de films. Je weet dat een boek nooit een-op-een wordt verfilmd, maar er zijn veel verrassende verschillen op te merken.
Nu ik het boek heb gelezen, zou ik eerder aanraden het boek eerst te lezen dan de films te bekijken. Want het boek geeft een andere kijk op de personages, de verhaallijn is wat serieuzer en natuurlijk completer. Humor is in beide aanwezig, maar in het boek iets subtieler, en heb met momenten gelachen en ook ademloos gelezen. Tolkien heeft het goed gedoseerd, waardoor je je geen moment verveeld. Een terechte nummer 1 in de top 1000 en met recht het beste boek van de 20ste. | 1pos
|
Zoals zo vaak is het een gesprek met de auteur - in dit geval Ton Rozeman - bij De Avonden waardoor ik besloot om het boek aan te schaffen.
Rozeman las tijdens dat interview o.a. het titelverhaal voor waarin een vrouw tracht haar ontsporende zoon mee naar binnen te krijgen, terwijl haar vriend of man, die al eerder een vergeefse poging heeft gedaan, alles observeert door het raam. Het is net een schets opgezet in grove, zachte streken in houtskool op een achtergrond van geschept papier. Vraag niet waarom, maar dat is wat ik voor me zag bij het luisteren naar het verhaal.
Luisteren naar een verhaal is anders dan het lezen van een verhaal, en soms, zoals in het geval van Sjeumig van Pepijn Lanen, is het lezen van de verhalen minder aangenaam dan het luisteren ernaar. Dat geldt niet voor de verhalen van Ton Rozeman, want die zijn - ook - geweldig om te lezen.
Het zijn geen vrolijke, warme verhalen over mensen die elkaar hartstochtelijk liefhebben of gaan liefhebben, integendeel. De meeste verhalen vestigen de aandacht op de pijn die mensen elkaar, al dan niet expres, veroorzaken bij degene met wie ze een relatie hebben. Het eerste verhaal, Zwarte weduwe, is daar een extreem voorbeeld van. In amper vier pagina's wordt een hele roman aan pijn samengebald. Zoveel pijn dat de protagonist zelfs betwijfeld of hij via zelfmoord daaraan kan ontsnappen. Het is een hommage aan de schrijver Dalton Trevisan, waar ik nog nooit van gehoord had, maar die ik - dankzij Ton Rozeman - toch maar eens ga opzoeken.
Het eerste verhaal is het zwartste verhaal in de bundel. De rest van de verhalen laten dan wel niet de vrolijkste en fijnste kanten van liefde zien, maar in de meeste gevallen is de toon licht en zijn de hoofdrolspelers aandoenlijk. Een prima voorbeeld daarvan is het ultrakorte Bij de deur, dat begint met een voor velen vermoed ik, herkenbare situatie:
Ik weet al niet meer waarmee je me boos hebt gemaakt, hebt opgefokt. Het enige wat ik weet, is dat ik buiten zinnen ben en hier in de hal bij de deur sta - jas aan, sjaal om, demonstratief rammelend met mijn sleutels.
Dit kan natuurlijk niet meer goed aflopen, en toch word je er niet somber van, omdat de situatie met zoveel humor wordt beschreven. Rozeman heeft met een eerdere bundel, Misschien maar beter ook (2004), al eens op de longlist van zowel AKO als Libris Literatuurprijs én op de shortlist van de BNG Nieuwe Literatuurprijs gestaan. Die zal ik maar eens gaan opsnorren, want deze bundel smaakt naar meer.
Gelezen en gerecenseerd januari 2014 | 1pos
|
Dat dit boek vele vele uren onderzoekswerk heeft gekost druipt van ieder pagina, voeg daarbij het beproefde Kerr recept van het grote aantal “echte “ personages die naadloos in het fictieve verhaal worden opgevoerd en een volgend vakkundig verhaal rond Bernie Gunther is geboren.
Tussen 1989 en 1991 schreef Philip Kerr (1956, Edinburgh,VK) de wereldvermaarde “Berlijnse Trilogie “. Daarna duurde het tot 2006 aleer hij zijn protegé Bernie Gunther weer liet figureren. Pruisisch Blauw is inmiddels boek nummer 12.
Het is 1956, Bernie Gunther lijkt afgerekend te hebben met zijn verleden en heeft zich gevestigd aan de Franse riviera, als een schaduw uit het verleden opduikt. Erich Mielke, voormalig Nazi en tegenwoordig hoofd van de Oost Duitse geheime dienst STASI, geeft Gunther de opdracht zijn voormalige minnares Anne French te vergiftigen in Londen. Gunther heeft geen andere keus en zegt toe, maar slaat op de vlucht. Mielke heeft dit voorzien en brengt Frederich Korsch in stelling. Korsch is het volgende spook uit het verleden van Gunther en was in 1939 zijn persoonlijk assistent toen zij onder druk van een aantal Nazi kopstukken een moord moesten onderzoeken die gepleegd was op de Berghof, het buitenverblijf van Hitler. De grote druk waar het duo Gunther en Korsch in 1939 onder stonden helpt Korsch nu in de jacht op Gunther.
Zoals ook in zijn eerdere Gunther boeken maakt Kerr gebruik van meerdere verhaallijnen die uiteindelijk prachtig bij elkaar komen. Ondanks dat het concept nu wel bekend is geeft Kerr het zo veel variatie mee dat ook dit boek weer van een bovengemiddeld en zeer degelijk niveau is. Het grootste deel van het boek verhaalt over de gebeurtenissen in 1939 en zijn zo vakkundig in dat tijdsbeeld gezet dat je soms vergeet dat het allemaal fictie is.
Zoveel bij het zelfde en toch weer voldoende anders dan……… Kerr is een meester. | 1pos
|
Wat een dikke pil was dit zeg,maar zo de moeite waard,je moet hier
echt de tijd voor nemen en van genieten want dat is het boek echt
waard.Het draait allemaal om het leven van Judith dat je vanaf haar
veertiende jaar volgt,als eenmaal haar moeder en haar zusje naar
haar vader in het buitenland gaan komen en steeds meer personen in
het boek voor waar Judith de rest van haar leven mee te maken gaat
krijgen ook deze personen zijn zo geweldig beschreven dat je ze
niet vergeet,zeker Loveday is iemand die ik niet ga vergeten want
ook haar verhaal vond ik zo mooi in dit boek.In de tijd van de
oorlog volg je wat er van iedereen terecht is gekomen en wie deze
ellende allemaal overleeft heeft en hoe.Gewoon prachtig tot het
einde. | 1pos
|
De situatie rond het seniorenbrein en ouderdom in het algemeen wordt beschreven.
Daarbij zijn er een aantal dingen die achteruit gaan, maar er zijn ook erg veel
items die verder ontwikkeld kunnen worden. Ouderdom is niet allemaal kommer en kwel.
Met een juiste instelling en door te blijven werken aan ontwikkeling is een goede
oude dag met veel wijsheid en een grote bijdrage aan de maatschappij mogelijk.
In dit boek worden erg nuttige richtlijnen gegeven hoe dit kan worden aangepakt.
Belangrijk zijn : dieet, bewegen, uitdaging, relaties mentale flexibiliteit.
Leef in het Nu, gebaseerd op ervaring en met de kennis van eindigheid.
Verder geeft ouderdom ook meer ervaring en daardoor beter kunnen omgaan met
complexe problemen en beter inzicht.
Opinie:
Boek lijkt heel veel op de wijsheidparadox ( E. Goldberg) maar dan veel minder technisch.
Maar sommige dingen uit het hersenonderzoek blijven redelijk in detail besproken.
Misschien had hier gekozen moeten worden tussen echte diepgang of toch maar heel
oppervlakkig bespreken. | 1pos
|
Mijn eerste boek van deze schrijver en ik ben blij verast. Wat een mooi goed geschreven verhaal. Met een verassend eind.
acht jaar geleden vermoorde de poppenspeler vier vrouwen. Drie liet hij er in kritieke toestand achter. Allemaal met dezelfde wond en een plastic pop in hun buik genaaid.
Ash heeft betere tijden gekend. Zijn gezin en carierre zijn verwoest. Ook in de bak heeft hij het niet makkelijk. Dan word er na acht jaar weer een lijk met plastic pop In de buik aangetroffen. Dr Alice overtuigt het politieKorps dat ash de juiste man is Om de poppenspeler te vangen. ash word voor de zaak vrijgelaten. En daT is misschien net genoeg tijd voor wraak. | 1pos
|
Waarom ik het idee had gekregen dat een "Paul Auster" onnavolgbaar
intellectueel gereutel zou zijn, is mij nu een raadsel.
Dit is inderdaad zeer goed, interessant en heerlijk leesbar. Ook ik geef 5 duimen! | 1pos
|
Het is een heerlijke feel-good roman dat lekker wegleest. Het is vlot en beeldend geschreven. Ik hoop dat er een vervolg op komt. want ik ben heel benieuwd welke leuke, grappige en nare gasten Loes gaat ontvangen, welke keuze Julie gaat maken, wat de geschiedenis is van Martijn & Mo en hoe het hen verder vergaat. | 1pos
|
Benoît Lorand is hoofdinspecteur bij de politie. Hij is getrouwd met Gaëlle en samen hebben zij een drie jarige zoontje Jérémy. Benoît is zijn vrouw niet trouw en gaat heel vaak vreemd.
Opeens wordt Benoît wakker in een kelder met tralies. Hij heeft een black-out en hij kan zich niets meer herinneren. Totdat Lydia bij de tralies verschijnt. Zijn geheugen komt langzaam terug, hij heeft Lydia geholpen met autopech en is daarna wat met haar gaan drinken. Ze hebben zelfs gezoend. Maar wat doet hij in de kelder en wat wilt Lydia van hem?
Lydia laat telkens een beetje informatie meer los. Haar zus Aurélia is verkracht en vermoord. Ze is er van overtuigd dat Benoît de dader is en ze wilt hem hiervoor laten lijden en bekennen. Maar Benoît zegt onschuldig te zijn.
Het boek is heel erg vlot en spannend geschreven en je slaat de bladzijden zo om.
Het verhaal wordt voornamelijk beschreven vanuit het personage van Benoît. Het maakt het boek bijzonder want de rechercheur zit vast en is het slachtoffer in plaatst van op zoek naar de dader. Benoît is in het dagelijks leven een sterke man, maar in gevangenschap blijft hier weinig van over. Lydia lijkt een keihard ijskonijn, die geen moeite heeft om Benoît een lesje te leren.
De titel past redelijk bij het boek, al kom hier op het einde achter.
Het slot van het boek is goed in elkaar gezet, alles wat je dacht te weten zit toch nog even anders in elkaar. Het is een einde dat ik niet had voorzien. | 1pos
|
Iedere schrijver denkt bij het verschijnen van zijn of haar debuutboek aan de kans dat het een succes gaat worden. Elena Forbes zal waarschijnlijk daar geen uitzondering op zijn geweest. Als voormalig accountmanager bij een beleggingsmaatschappij, legde ze zich toe op het schrijven van boeken en met Sterf met mij kon zij haar wens werkelijkheid laten worden, fulltime schrijver te worden. En dat is goed nieuws voor de fans die Forbes met haar debuut al voor zich heeft gewonnen. Deze Engelse auteur heeft zich met dit eerste boek direct in de nabijheid van Tess Gerritsen en Karin Slaughter geschaard.
In de Sint Sebastiaankerk wordt het lichaam van Gemma Kramer gevonden. Het is niet zeker of ze van de orgelgalerij is gevallen of gegooid. Mark Tartaglia wordt, als vervanger van zijn zieke baas Trevor Clarke, op deze zaak gezet. Na het nodige speurwerk komt hij te weten dat Laura Benedetti acht maanden eerder onder dezelfde omstandigheden in een andere kerk om het leven is gekomen. Elinor Best blijkt vier maanden na de vondst van Laura, ook dood in een kerk gevonden te zijn. Opmerkelijker wordt het wanneer deze drie jonge meisjes alledrie in geestelijke nood verkeerden en overwogen om zelfmoord te plegen. Welke zieke geest heeft de signalen die de meisjes zeker naar hun omgeving hebben uitgezonden opgevangen en op een lugubere manier een oplossing aangedragen? Tartaglia probeert deze onsmakelijke vorm van moord te stoppen maar moet opboksen tegen Carolyn Stelle, die plotseling de leiding van het onderzoek heeft gekregen.
Het verhaal kent feitelijk geen koude start, vanaf het begin is er actie en spanning. Elena Forbes heeft de verhaallijn op professionele wijze neergezet met een goed opgebouwde spanningsboog. In een secundaire lijn sticht ze verwarring bij de lezer door de verdenking beurtelings op meerdere mensen te laten vallen.
Concurrentie onder vakbroeders bij de politie en vermeende verhoudingen leveren ook een aandeel in de sympathie die inspecteur Mark Tartaglia probeert te verwerven bij de lezers. Hier kan zomaar een nieuwe hoofdfiguur geboren zijn die zoveel interessante eigenschappen in zich heeft dat daar moeiteloos enkele boeken aan gewijd kunnen worden.
Met een nauwkeurige beschrijving van de gevolgen van GHB vermengd met alcohol, geeft Forbes een duidelijk signaal over het gevaar van gebruik van deze combinatie.
Halverwege krijgt de lezer even het gevoel dat Elena Forbes te hoog heeft ingezet met de verschillende verhaallijnen, maar dit gevoel wordt snel weer weggenomen door het structurele vervolg. Als het een poging was om de lezer te misleiden dan is die in ieder geval gelukt.
De plot brengt alle eindjes bij elkaar en laat het recht voor een deel zegevieren, het andere deel bewaart Forbes waarschijnlijk voor het vervolg. Dat zou zo maar kunnen, de nieuwsgierigheid is in ieder geval voldoende gewekt. | 1pos
|
Heerlijk een Baantjer dat zich nog steeds afspeelt in de tijd dat we nog een telefoon op ons bureau hadden staan en niet met chromebooks bezig waren maar gewoon een pc verbonden met een kabel om internet te verkrijgen. Nummer 84 alweer van De Cock met cee-oo-cee-kaa. Peter Römer heeft het schrijven van de Baantjer serie vanaf nummer 76 voortgezet, nadat A.C. Baantjer zelf, de oorspronkelijke auteur, in 2010 overleed.
Peter Römer kan zich waarschijnlijk ook goed inleven in de verhalen van De Cock, want zijn vader speelde lang de inspecteur in de tv serie Baantjer. Iedere keer presteert hij het weer een ander scenario in de boeken te verwerken. Geweldig hoe een verhaal tot leven komt en je de personages voor je ziet, ook de man met de regenjas De Cock, zijn collega’s Vledder en Keizer en café eigenaar Lowietje. Wanneer je één keer de tv serie hebt gezien en je leest daarna de boeken zie je de personages voor je. Ook bepaalde vast rituelen zoals Lowietje, die meestal één of andere opmerking maakt waardoor De Cock een een ingeving krijgt en een misdaad kan oplossen.
Dit verhaal gaat over oud collega Cor Huidekooper, die het als privé detective wilde gaan maken en de politie na 15 jaar trouwe dienst verliet. Cor is plotseling overleden, hij zakte zomaar op straat in elkaar. De Cock gaat naar de begrafenis plechtigheid, want het is toch zijn collega geeweest, hij ergert zich wel aan het feit dat er geen krans van de politie op de kist ligt. Aan het einde van de plechtigheid wanneer iedereen om het graf staat en de familie afscheid wil nemen, loopt er een onbekende zwangere vrouw naar voren, die een rode roos op de kist legt en dan verdwijnt. Wanneer in de krant een artikel komt te staan, dat de dood van Cor waarschijnlijk niet een natuurlijke dood is, gaat De Cock op onderzoek uit.
De Cock krijgt van hogerhand een verbod op het onderzoek en moet het laten rusten. De Cock zou De Cock niet zijn wanneer hij toch lichtelijk speurwerk verricht en dat een beetje over de rug van Vledder heen. Wat heeft de zwangere vrouw met Cor te maken en weet de journalist van de krant meer over zijn dood?
Wat een heerlijke Baantjer was dit weer en nadat het lang geleden was dat ik een Baantjer had gelezen of de serie had gezien, zat ik er meteen weer in. Het volgende deel komt er al gauw aan, las ik “De Cock en de levende dode”, de titel alleen al maakt je nieuwsgierig. | 1pos
|
Hier lopen 2 verhalen door elkaar, de eerste van vlak voor de oorlog als rechhercheur Bernie Gunther een moord op moet lossen die plaats heeft gevonden op het terrein waar Adolf Hitler zijn residentie had, en die beslist moet worden opgelost voor de 50 ste verjaardag van de Fuhrer.
In het tweede verhaal krijgt Bernie de opdracht om een vrouw te vermoorden, daar voelt hij niks voor en besluit tot een vlucht.
Beide verhalen krijgen als eindpunt de Schlossberghoehlen, een grottenstelstel vlakbij de Frans-Duitse grens, de verhalen vormen samen een zeer boeiende thriller die terecht alom wordt geprezen. | 1pos
|
Een van de beste boeken die ik gelezen heb. Spannend en makkelijk te lezen. Ik heb het boek zonder de bijbehorende filmpjes gelezen. | 1pos
|
Een boek dat je vanaf de eerste pagina in zijn greep houdt. Ik heb het al een tijdje geleden gelezen, maar binnenkort zal ik het zeker nog eens lezen. Het verhaal speelt zich af als iemand een fles vind met hierin een brief waarop een boodschap geschreven staat in bloed. Carl Morck en zijn assistent van het cold-case team gaan op onderzoek uit.
Een boek dat goed geschreven is, de spanning blijft het hele boek aanwezig. ik had echt moeite om het weg te leggen. Ik kijk alweer uit naar het volgende deel van de serie Q, benieuwd of het net zo spannend is als dit deel. | 1pos
|
De Krijtman van CJ Tudor is een vlot geschreven thriller welke je continu af laat vragen wat het volgende is wat er gaat gebeuren. Geniaal geschreven over twee tijdspaden die elkaar op de juiste momenten kruisen en samenkomen kan je bijna niet geloven dat dit het debuut is van de schrijfster.
Het verhaal draait om Eddie en zijn vrienden die in het verleden op een nare manier met de Krijtman te maken hebben gehad. En nu, in het heden, lijkt de geschiedenis zich te gaan herhalen..
Omdat er zoveel reuring al rondom het boek was ging ik er met hoge verwachtingen in. Bijna helemaal zijn deze waar gemaakt, het boek is niet zo luguber als je van te voren zou denken maar houdt de spanning op een andere manier vast. En waar je elk hoofdstuk meer te weten kwam, een stukje spanning af kon laten vloeien, kwam dit er ook elk hoofdstuk weer dik bovenop extra bij.
Als je van spanning houdt, of van boeken die zo lekker lezen dat je het verhaal zelf voor je ogen ziet gebeuren is de Krijtman echt een must-read. | 1pos
|
Dit is al de 20ste thriller van Michael Connelly met Harry Bosch in de hoofdrol.
Hij werkt nog steeds aan 'cold cases' maar wordt dan ook betrokken bij een dubbele moordpartij in een apotheek.
Daarnaast heeft een door hem ter dood veroordeelde moordenaar een aanvraag tot herziening ingediend. Hij beweert dat Harry Bosch met het bewijsmateriaal gefraudeerd heeft.
In dit laatste dossier komt ook zijn halfbroer Mick Haller op de proppen.
Michael Connelly werkt beide verhaallijnen mooi naast mekaar uit.
Waar de moord in de apotheek een meer zuiver misdaadverhaal is, spelen in het andere verhaal de verhoudingen binnen de politiediensten, zijn contacten en spanningen met vroegere partners bij het LAPD een belangrijke rol. En leidt dit uiteindelijk tot een rechtbankthriller met een Mick Haller in topvorm.
Zoals steeds zijn de karakters van Michael Connelly geen stereotiepe figuren, maar mensen van vlees en bloed, met hun verwachtingen en hun twijfels.
Dit is weer een boek zoals een goed misdaadverhaal / thriller moet zijn: zeer vlot geschreven, met sterke dialogen en geen overdadige details en uitweidingen.
Michael Connelly heeft geen 500-600 blz. nodig om een sterk verhaal neer te zetten. Dat maakt hem ook tot één van de allergrootste nog levens misdaadschrijvers. | 1pos
|
Mijn eerste kennismaking met deze schrijfster. De omslag spreekt me aan en had hem zeker opgepakt in de boekhandel en het lezen van de achterkant behoorlijk nieuwsgierig . Het boek leest heerlijk weg, Personages leuk beschreven, soms op het verkeerde been gezet, maar spannend en een aanrader!! | 1pos
|
Interessant, dat is het zeker. Een kijkje in de waanzin van Noord Korea is uiteraard bijzonder. Daarnaast gat boek over de vlucht en alle gevaar die daar bij komt kijken. Ook interessant, maar niet altijd erg goed geschreven vond ik. Geen idee of het aan de vertaler of aan Jang Jin Sung ligt. Ook zit er een stuk in wat mij als erg onwerkelijk over komt. [spoiler]Het stuk met de onhandelbare zoon, die uiteindelijk de redding voor Jang Jin Sung blijkt als Sung opeens geen dichter maar een soort Rambo is.[/spoiler].
Eindoordeel is echter een ruime voldoende, bizar verhaal over een bizarre gemeenschap. | 1pos
|
Birgittagården is een tehuis voor jonge vrouwen met gedragsproblemen. Op een nacht wordt een van de patienten in de isoleercel vermoord. Zij wordt gevonden met de handen voor de ogen. In een van de bijgebouwen wordt de verpleegster die die nacht dienst had eveneens vermoord gevonden.
Commissaris Joona Linna is onderwerp van een intern onderzoek. Hij is niet op non-actief gesteld maar hangende het onderzoek wel beperkt in zijn taken. Hij mag bij dit moordonderzoek alleen als waarnemenr optreden. Alle sporen leiden naar een andere patiente,Vicky Bennett, als daderes van deze brute moorden. Joona Linna heeft echter ernstige twijfels over de juistheid van deze conclusie en begint tegen de wil van zijn superieuren een eigen onderzoek. Complicerende factor hierbij is, dat Vicky spoorloos verdwenen is.
Een vrouw belt de tiplijn van de politie. Zij zegt dat zij een medium is en informatie over de moorden en het moordwapen kan geven maar de politie neemt haar niet serieus. De vrouw geeft echter niet op en blijft bellen.
In meer dan 500 bladzijden verdeeld over 195 korte hoofdstukken krijgt de lezer een uiterst boeiend verhaal voorgschoteld. Je verliest het besef van tijd op het moment dat je begint te lezen. Zo pakkend en snel is het geschreven. De spanning is enorm, er zijn onverwachte wendingen en subplots en het verhaal zakt nergens in. Het gebruik van de tegenwoordige tijd maar het verhaal ook nog eens krachtiger. Er komen in het verhaal heel veel personages voor en de meeste zijn goed uitgewerkt. Jammer is dat deze uitwerking van de dader heel erg beknopt is en dat doet afbreuk aan een goed begrip voor de motieven van de persoon.
Joona Linna is een intrigerend mens en een bekwaam en eigengereid speurder. Hij maakt sinds zijn introductie een mooie ontwikkeling door. In het eerste boek van Lars Kepler, Hypnose, speelt hij eigenlijk een bijrol, een oppervlakkige kennismaking. In het tweede boek, Contract, is Loona een echte hoofdrolspeler en in Getuige worden een aantal feiten uit zijn leven beschreven waardoor het mysterieuze dat als een aureool om hem heen hangt, begint op te lossen maar niet geheel verdwijnt. Dit heeft veel te maken met zijn privé-leven en zorgt voor de emotionele en soms ontroerende toon in dit strakke verhaal.
Niet alle eindjes in het verhaal worden aan elkaar geknoopt. Ik bleef met een aantal vragen achter maar heb dat niet als storend ervaren. Getuige is een knap geconstrueerde en uiterst spannende en meeslepende misdaadroman. Het boek eindigt met een enorm open einde en dit einde heeft alle elementen in zich voor een spannend en misschien ook wel gruwelijk vervolg. Ik kijk er naar uit. | 1pos
|
Thank you for your service: een uitspraak die soldaten in Amerika horen als ze thuis komen vanuit een oorlogsmissie. Klinkt als een bedankje waarna het klaar is. Ze zijn immers terug! Voor veel soldaten is de waarheid weerbarstiger. Ze worstelen met de vraag waarom zij wel en hun kameraden niet terug gekeerd zijn, sommige hebben geen uiterlijke verwondingen en moeten daarom blij zijn. De familieleden krijgen een andere echtgenoot/partner/ouder/kind terug maar mogen niet klagen want de veteraan heeft het veel zwaarder gehad.
David Finkel heeft een boek geschreven over een probleem wat veel impact heeft voor de betrokkenen, maar ook voor de maatschappij, maar waar veel te weinig over gesproken wordt en bekend is. Laat staan dat er adequate hulpverlening is. PTSS (post traumatische stress stoornis) een aandoening die niet alleen voorkomt bij veteranen, maar bij iedereen die een traumatische gebeurtenis meemaakt of als hulpverlener bij betrokken is.
In het boek Thank you for your service wordt het verhaal vertelt van onder andere Adam, zijn vrouw Saskia en hun gezin, Weduwe Amanda en medeveteranen Tausolo, Michael Emory in hun zoektocht naar hulp en erkenning maar ook dat van generaal Peter Chiarelli, die vooral de hoge zelfmoordcijfers ziet, en erkent dat er een probleem is. Het verhaal is puur, soms rauw maar vooral heel eerlijk geschreven over de emoties en problemen waar deze veteranen en hun families mee worstelen. Doordat het verhaal vertelt wordt vanuit de hoofdpersonages met daarbij een verteller, komt het soms wat warrig over en moet je het af en toe wegleggen om alles te laten bezinken.
Geen boek wat je leest als ontspanning, maar een onderwerp waar veel meer aandacht voor moet komen. | 1pos
|
De Chinese immigrante Zou Lei ontmoet drievoudig Irak-veteraan Skinner in Queens – New York, waar het verhaal zich afspeelt. Beide personen zijn vechters, hoewel beiden op een ander vlak. Zou Lei vecht om te overleven als illegale immigrante in een achterstandswijk, waar de angst voor arrestatie een groot stempel op haar leven drukt. Zou Lei is een sterke vrouw met een enorm doorzettingsvermogen om zich staande te houden in de moeilijke omstandigheden waarin zij verkeert. Ze combineert vele banen voornamelijk in de horeca, waar zij harder werkt dan haar collega’s. Ze maakt lange dagen, ze is fysiek sterk en ze pakt alles aan, maar desondanks wordt ze keer op keer onderbetaald en zonder opgaaf van reden vervangen door weer andere mensen. Ze is assertief, maar niet haatdragend ondanks alles wat zij heeft meegemaakt. Ze woont in een hokje met niet meer dan een vuil matras in een smerig gebouw waar vele immigranten wonen. Al haar bezittingen passen in een plastic tas. Skinner daarentegen is ook een vechter, maar dan beroepsmatig. Tot drie keer toe is hij uitgezonden naar Irak om daar te vechten voor een land dat niet het zijne is. Hier heeft hij, onder erbarmelijke omstandigheden, geleerd dat alles vernietigd kon worden en toen heeft hij ook alles vernietigd. De gruwelijkheden die hij keer op keer heeft meegemaakt, maar ook zelf heeft begaan, evenals het verlies van zijn maat, hebben diepe psychische wonden bij hem nagelaten. Terug in Amerika kan hij op geen enkele steun van de overheid rekenen en kan hij niet meer functioneren. Hij is lusteloos, angstig, argwanend en heeft nachtmerries elke nacht. Hij komt de tijd door met kijken naar gewelddadige filmpjes uit Irak, het drinken van alcohol en het afbeulen van zijn lichaam in de sportschool. Hoewel Skinner in tegenstelling tot Zou Lei wel over wat financiële middelen beschikt, leeft ook hij onder erbarmelijke omstandigheden. Hij huurt een naargeestig souterrain bij een ongure familie.
Verwacht van dit boek geen prachtige literaire taal. De immigranten uit dit boek spreken elkaars taal niet en ook de Engels taal zijn zij vaak onvoldoende machtig. De zinnen in de dialogen zijn dan ook kort en bondig. De dialogen bevatten geen leestekens, waardoor het soms moeilijk te bepalen wie aan het woord is. Het gaat echter niet zozeer om de inhoud van de gesprekken. De gesprekken zijn nergens diepgaand, wat de leegheid en vooral de eenzaamheid van de immigranten en ook van Skinner en Zou Lei benadrukt.
De toon in het boek is rauw. Lish besteedt veel aandacht aan het beschrijven van de sfeer. Nergens in het boek is een lichtpuntje te bespeuren. Het is overal vies met veel zwerfafval, alles is verouderd en rommelig, veel graffiti, overal lawaai, veel geweld, armoede, ongezond eten, drankmisbruik en uitbuiting. Nergens is een veilige plek, rust of schoonheid te vinden. Alles wordt gedurende het hele boek in detail beschreven. Dit lijkt langdradig, maar het heeft als doel dat je als lezer constant wordt ondergedompeld in deze ellende. Je kunt er niet overheen lezen, je kunt er niet aan ontsnappen. Je kunt niet anders dan de hoofdpersonen vergezellen in hun troosteloze en uitzichtloze bestaan.
En toch gaat dit boek over de liefde tussen Skinner en Zou Lei. Een liefde zonder onbezorgde verliefdheid, zonder romantiek, zonder passie. Een liefde van bijna alles ontdaan. Wat overblijft is een oprechte liefde die draait om betrokkenheid en zorg voor elkaar. Door op deze manier de liefde tussen twee mensen te schetsen, ontstaat een krachtig verhaal, dat je niet meer loslaat. Na het lezen van dit boek duurt het even voor je weer terug kunt keren naar het normale, geordende, dagelijkse leven. Het voelt als het moeizame ontwaken na een nachtmerrie. Een nachtmerrie die voor velen de werkelijkheid van alle dag is. Een leven waarin hard werken nodig is om te overleven, maar geen enkel uitzicht biedt op een mooie toekomst.
Een bijzonder boek met een bijzondere schrijfstijl. Een realistisch verhaal waarin je zo betrokken raakt bij de hoofdpersonen en hun situatie dat je geprikkeld blijft om door te lezen. Een krachtig verhaal over liefde en uitzichtloze armoede.
Een boek dat je leert om diep respect te tonen voor het doorzettingsvermogen van mensen om te overleven in erbarmelijke omstandigheden. | 1pos
|
Jeffery Deaver zag in 1950 het levenslicht aan de rand van Chicago. Voor hij zich ging concentreren op het schrijven, oefende hij de meest uiteenlopende beroepen uit: journalist, folkzanger en advocaat. Daarnaast is hij ook een begenadigd amateurkok. Zijn nieuwste boek in vertaling is Het gebroken raam.
Het gebroken raam is al het drieëntwintigste boek van zijn hand, maar pas het vijftiende dat naar het Nederlands werd vertaald. In ons taalgebied debuteerde hij in 1994 met Angst voor de nacht, dat gevolgd werd door Monddood. De erkenning van zijn meesterschap als schrijver kwam er met - de verfilming van - zijn volgende boek. Wie heeft er The bone collector nog niet gelezen of bekeken, waarin zijn serie-personages Lincoln Rhyme en zijn assistente Amelia Sachs voor het eerst hun opwachting maakten? Het gebroken raam is het achtste deel in de reeks met dit toch wel speciale koppel. Heden ten dagen wisselt hij de boeken met Rhyme en Sachs af met deze van een nieuw vast hoofdpersonage, de ondervragingsspecialiste Kathryn Dance. En af en toe perst hij er nog eens een boek tussen dat buiten beide reeksen valt.
In Het gebroken raam krijgt de bijna volledig verlamde forensisch onderzoeker Lincoln Rhyme een telefoontje dat: zijn neef Arthur is gearresteerd op verdenking van roofmoord. De politie heeft zowel op de plaats van het misdrijf als bij Arthur thuis een onweerlegbaar grote hoeveelheid belastend bewijsmateriaal gevonden. Maar net die overvloed aan sporen zorgt ervoor dat Lincoln interesse krijgt in de zaak en dat hij, samen met Amelia Sachs en de speurders van NYPD, op het spoor komt van een seriemoordenaar die gebruikt maakt van de modernste technieken om zijn slachtoffers te kiezen en zijn sporen te wissen.
In de wereld van het spannende boek staat een werk van Jeffery Deaver gelijk aan kwaliteit. De lat ligt bij kopers en uitleners dan ook zeer hoog. En bijna altijd weet de auteur de verwachtingen in te lossen en soms zelfs te overtreffen. En ook deze keer slaagt daar weer met glans in.
Ondanks het feit dat in het begin van het boek de familie van Lincoln Rhyme, na acht boeken, wat uit de lucht komt te vallen, krijgen we later beetje bij beetje een mooi uitgewerkte inkijk in het familiaal verleden van de onderzoeker. Maar de kers op de taart van Het gebroken raam is dat de auteur erin geslaagd is de perfecte alwetende slechterik te creëren, die nog geloofwaardig overkomt ook.
Het basisidee is professioneel uitgewerkt tot een degelijk en goed onderbouwd verhaal dat niet alleen, zoals gebruikelijk, aangenaam leesvoer vormt, maar voor het overgrote deel zeer realistisch wordt voorgesteld en verteld. Slechts even, in de laatste honderd bladzijden van het boek, wordt de grens van het geloofwaardige een paar keer nipt overschreden als de auteur bij enkele van de vele verrassende plotwendingen uit de bocht gaat en uitzicht op de maximum score verliest.
Ook wordt de lezer ingewijd in de wereld van data mining: het verzamelen van allerhande gegevens over personen en deze uitbaten voor gebruik door derden, die tegen betaling gepersonaliseerde lijsten kunnen opvragen voor allerhande doeleinden, zoals gespecialiseerde mailings naar bepaalde bevolkingsgroepen, statistieken, trendanalyses, enzovoorts. Een wijdverbreide technologie waarvan de man in de straat veelal in het ongewisse blijft, en die door Charles Den Tex ook al aangesneden werd in Cel.
De buitenlandse verhaallijn die het hoofdverhaal omkadert, ligt er toch wat verweesd bij, en lijkt enkel maar een excuus te vormen om te kunnen verwijzen naar De koude maan, het vorige boek uit deze reeks. Maar de kans bestaat natuurlijk dat die verhaallijn in een volgend boek weer wordt opgepakt en dieper wordt uitgewerkt.
Het gebroken raam is weer een zeer geslaagde, de perfectie benaderende Deaver, die de lezers absoluut niet zal teleurstellen en hen enkele aangename uren boeiend leesplezier zal bezorgen met een verhaal dat net zulke bochten maakt als de loop van een konijn op de vlucht. | 1pos
|
Een jongetje leidt een leven als een sprookje met zijn ouders in een gigantisch Parijs appartement. Feesten, diners, muziek, rare huisdieren; ze leven alsof de buitenwereld niet bestaat. De motor van dit sprookjesleven is zijn moeder, voor wie het gekste nog niet gek genoeg is. En zijn vader zorgt ervoor dat alles wat zij bedenkt werkelijkheid wordt. Samen dansen ze het liefst dag en nacht op ‘Mr. Bojangles’ van Nina Simone, een lied dat voor het jongetje precies is als zijn moeder, intens vrolijk en even intens droevig tegelijk. Hun huisdier, Mejuffrouw Supertopinada, is een vreemde vogel (in dit geval letterlijk). Alles aan het gezin is ongewoon. Zelfs de vriend van de familie, bijgenaamd Zwijn, wiens grootste ambitie is om een zo grote buik te creëren dat hij zijn bord en bestek er op kwijt kan.
Het is een buitengewoon leven, bruisend, zelfs manisch. Alles kan, niets is te gek. De vader geniet ervan om mensen uitgebreide leugens voor te schotelen. Het fantastischer, hoe beter en de mensen geloven hem vaak ook. De moeder bruist, lijkt altijd vol energie en vol extase. Ze heeft geen voornaam, want de vader verzint iedere dag een nieuwe naam voor zijn vrouw. Uiteindelijk blijkt er achter het vrolijke en levendige leven van het gezin ook een minder vrolijke kant te zitten.
De manier waarop het verhaal verteld wordt is zonder meer heerlijk te noemen. Het lezen van dit boek is een groot plezier, mede door de humor die er in het boek zit. De schrijver heeft een oneindige fantasie en heeft niet veel woorden nodig om een levendige scène neer te zetten. Het enige nadeel is dan ook dat het geen dik boek is. Het voordeel is dat het een debuut is. Als een schrijver zo’n sterk debuut neerzet en daar zulke grote hoeveelheden van weet te verkopen (vooral in zijn thuisland Frankrijk) en daar ook de ene literaire prijs na de andere weet binnen te slepen, dan kunnen we nog veel moois van deze jonge schrijver verwachten. Al na de eerste paar pagina’s van “Wachten op Bojangles” was ik fan. Er kan dus gerust gesteld worden dat Koen van Gulik groot gelijk had toen hij dit hedendaagse sprookje voordroeg als het beste boek van het najaar van 2016. Wat ben ik blij dat ik dit moderne sprookje gelezen heb. Ik heb van iedere bladzijde, zelfs van iedere letter genoten. | 1pos
|
Ik zag via Instagram en een dag later via de mail dat Jen Minkman weer met een nieuw boek zou komen. Nu heb ik in mijn recensie van Het laatste licht al niet onder stoelen of banken gestoken dat ik haar echt een hele goede schrijfster vind, dus dit boek wilde ik dan ook heel graag lezen!
Je wordt in dit boek eigenlijk midden in het verhaal gegooid, dit zorgt ervoor dat je even moet wennen aan de wereld en de regels die er gelden. Aan de andere kant zorgt het er ook meteen voor dat je midden in de actie binnenvalt. Door dit laatste zorgt Jen ervoor dat het je in eerste instantie niet eens echt uitmaakt hoe de wereld in elkaar steekt, je wil gewoon weten wat er gebeurt en vooral waarom?
Ik moest bij een bepaald gedeelte in het boek erg lachen, ik ga niet verklappen welk stuk natuurlijk. Maar voor de mensen die dit boek al wel gelezen hebben, ik denk dat jullie wel weten waar het over gaat.
Dat is dan ook meteen één van de redenen dat ik dit boek zo fantastisch vond, het laat zien dat mensen zelf een weg gaan zoeken om te overleven in een voor hen onbekende situatie. Ook zit er een momentje in waar ik wel van schrok omdat het zo gewelddadig en nutteloos was. Maar wederom liet ook dat zien wat mensen doen om te overleven, maar ook verandering liever uit de weg gaan.
Je leest het verhaal vanuit twee personages, Leia en Walt. Ze wonen beide aan een andere kant van de muur en hebben beide hun eigen verleden en bagage. Ik vond het mooi gedaan, je las twee verschillende verhalen en toch werden ze heel mooi samen gebracht. Ik merkte op een gegeven moment wel dat ik echt toeleefde naar het moment dat deze twee personages samen zouden komen en hoe de interactie tussen hen beide zou zijn.
Ik vond beide karakters mooi beschreven, je zag echt hoe de manier van leven aan hun kant van de muur hen gevormd had tot wie ze waren en waar ze in geloofde. Maar beide karakters nemen ook niet alles klakkeloos aan. Ze willen het zelf ook onderzoeken, uitvinden wat er nu precies waar is van wat hen verteld is.
Ook over de schrijfstijl ben ik eerder al heel lovend over geweest en ik ben er nog steeds heel enthousiast over. Ik heb niet vaak dat ik een boek in één dag uit lees. Zeker niet als het meer dan 200 pagina’s heeft. Maar ik vloog hier doorheen, mede door de heerlijke schrijfstijl die ervoor zorgde dat ik telkens weer verder wilde lezen. Jen is echt mijn favoriete Nederlandse auteur en ik kan niet wachten op haar volgende boek!
Het boek van voorheen is een echte pageturner, met een prachtig einde! Al zou ik graag willen weten hoe het verder gaat met iedereen na het lezen van de laatste bladzijde. | 1pos
|
Als je fan bent van Fred, dan is dit boek ook een feestje om te lezen. Het boek is mooi vormgegeven en Fred geeft je een inkijkje in zijn leven, met veel leuke anekdotes maar ook met serieuze gedeelten. Mooi in balans wat mij betreft; ik heb het met plezier gelezen. | 1pos
|
Jerome Burnel heeft het niet getroffen in het leven. Ooit was hij een held omdat hij twee overvallers van een benzinestation doodschoot. Maar daarna werd er kinderporno op zijn computer en in zijn mail gevonden en kwam hij in de gevangenis terecht, ook al beweerde hij onschuldig te zijn. Na het uitzitten van zijn straf neemt Jerome contact op met privédetective Charlie Parker. Jerome vermoedt dat er mensen zijn die het op hem voorzien hebben, maar dat is niet de reden dat hij Parker inschakelt. Bij de overval destijds waren ook twee vrouwelijke getuigen betrokken en die zijn daarna spoorloos verdwenen. Jerome wil graag dat Parker deze vrouwen vindt, maar voor Parker goed en wel aan de opdracht kan beginnen, verdwijnt Jerome zelf ook.
A time of torment is het veertiende deel in de reeks over Charlie Parker. Negen daarvan zijn ook in het Nederlands verschenen, maar daarna hield het op met de vertalingen. Voor degenen die nog geen kennis met hem hebben gemaakt: Charlie Parker woont in Maine. Als privédetective wordt hij bijgestaan door zijn vrienden en voormalige huurmoordenaars Angel en Louis, twee mannen die een relatie hebben.
De boeken van de Ierse John Connolly kenmerken zich door duistere avonturen met paranormale elementen en contacten met geestenwerelden, waar onder andere de ‘hollow men’ rondwaren. Het eerste boek over Charlie Parker begon gelijk met de gruwelijke moord op zijn vrouw en dochter. In de loop van de serie ontmoette Parker een nieuwe vrouw (en raakte haar weer kwijt) met wie hij dochter Sam kreeg. Onlangs ontdekte Parker dat Sam paranormaal begaafd is en contact heeft met zijn overleden dochter.
Het onderzoek waarvoor Jerome hem gevraagd heeft, brengt Parker naar de teruggetrokken gemeenschap The Cut, waarvan de mensen erg op zichzelf zijn en geen buitenstaanders toelaten. Ze hebben namen als Oberon en Cassander en verdedigen hun land tot het uiterste. Maar hoe gevreesd ze ook zijn door hun omgeving, ook zij zien in dat de druk van de buitenwereld steeds groter wordt en het een kwestie van tijd is voor de strijd losbarst, aangevoerd door Charlie Parker.
Naast de duistere avonturen kenmerken de boeken van Connolly zich ook door zijn bijna poëtische taalgebruik. Prachtige zinnen schrijft hij, die je een paar keer wilt lezen en proeven voor je verder gaat met het verhaal:
Datzelfde geldt voor de dialogen. Connolly weet die zo’n lading mee te geven, dat je ze een paar keer moet lezen. Het belangrijkste wordt vaak niet letterlijk gezegd, dat zit voor de goede verstaander als een verborgen boodschap in de paar woorden die de personages met elkaar uitwisselen.
Connolly is in Nederland al eens van uitgeverij gewisseld, maar blijkbaar wil niemand hem nu meer vertalen. Erg jammer. Connolly schrijft intussen gewoon door over Charlie Parker. In april 2017 verschijnt het vijftiende avontuur: A Game of Ghosts. Tenminste, ‘if we’re all spared’, aldus Connolly. | 1pos
|
Ik vond het enorm leuk om er dankzij de leesclub achter te komen dat er een vervolg was op Voorlopers 1. Ik wist helemaal niet dat er een vervolg zou komen. Ik vond het leuk om weer te lezen over Emma. En ik vond het helemaal leuk dat de relatie met Kasper over ging en ze iets met Alex kreeg. Alex was vanaf deel 1 al mijn favoriete personage en Kasper ... tja, laten we het er op houden dat ik geen fan was.
Het verhaal is leuk opgebouwd en ook nog spannend. Ik had soms best irritaties aan Emma, maar dat is normaal, want dat heb je ook bij “real life” tieners. Ik vond het prachtig om te zien hoe zij de verantwoordelijkheid nam toen de volwassenen dat niet meer konden.
Het enige nadeel vond ik dat ik (net als bij deel 1) helemaal niet door had dat er nog een vervolg zou komen. Daar hadden wel iets minder subtiele hints voor mogen komen. | 1pos
|
Dit boek lag al vanaf mei 2007 op mijn nog te lezen stapel. En iedere keer heb ik het weer om onduidelijke redenen teruggezet in de boekenkast. Wat jammer! Ik heb genoten van deze lekkere dikke pil. Een goed plot, sterke karakters en een zijlijn die later (niet geheel onverwacht) blijkt te horen bij de hoofdlijn van het boek. Grote aanrader voor de liefhebbers van een goed doorwrochte politiethriller.
Volgens mij is er - helaas - geen ander boek van deze schrijver in het Nederlands vertaald. | 1pos
|
Charlotte Lucas is het pseudoniem van Wiebke Lorenz. Deze Duitse auteur is niet onbekend in boekenland. Samen met haar zus schreef ze onder het pseudoniem Anne Hertz verschillende bestsellers. Jouw perfecte jaar heeft Lorenz zelf geschreven en haar doel met het schrijven van dit boek was antwoorden vinden op grote en kleine levensvragen.
Het eerste wat opvalt aan Jouw perfecte jaar is de prachtige vormgeving van het boek. Het wordt terecht omschreven als een luxe-editie met een hardcover en een mooie paars/roze kleur aan de randen van de bladzijdes. Het zorgt voor een vrolijke aanblik en dat terwijl het verhaal niet altijd even vrolijk is. De hoofdpersoon Jonathan vindt op nieuwjaarsdag na zijn dagelijkse hardlooprondje een tas aan zijn stuur waar een agenda in zit. Het is een zorgvuldig ingevulde agenda waar dagelijks opdrachten in staan die de eigenaar van de agenda moet vervullen. Deze agenda was duidelijk niet bestemd voor Jonathan, maar hij is wel nieuwsgierig van wie de agenda is en hoe die aan zijn stuur terecht is gekomen. Daarnaast roept het handschrift van de persoon die de agenda heeft ingevuld herinneringen op aan zijn moeder. Hij besluit de eigenaar te traceren en raakt tegelijkertijd in de ban van de inhoud van de agenda en het effect dat het op zijn leven heeft.
Naast Jonathan maak je ook kennis met Hannah. Een jonge, vrolijke, impulsieve vrouw die net samen met haar vriendin een eigen bedrijf heeft opgezet als ze van haar vriend slecht nieuws te horen krijgt. Met deze twee personages bouwt Charlotte Lucas langzaam een verhaal op. In het begin zijn het echt twee losse verhaallijnen die naast elkaar lopen. Pas op de helft van het verhaal worden er langzaam verbanden gelegd tussen deze twee personages en daarmee krijg je als lezer de kans om je volledig in het verhaal in te leven.
Zoals je zou verwachten van een hoofdpersonage maakt Jonathan de grootste ontwikkeling door. Maar ondanks dat de ontwikkeling duidelijk zichtbaar is, wordt het geen moment ongeloofwaardig. Waar je je als lezer eerst kon ergeren aan de starre en vaste denkpatronen en handelingen van Jonathan, ga je langzaam genieten van de manier waarop hij loskomt en zijn leven een andere wending geeft dankzij de agenda.
De schrijfstijl van Lucas is prettig en goed te volgen. Met name de leuke, vlotte dialogen tussen Hannah en haar beste vriendin Lisa zijn heerlijk om te lezen. Ook de wisseling tussen de personages en tijden lopen mooi in elkaar over en zorgen geen moment voor onduidelijkheid. Langzaam kruipen de twee verhaallijnen naar elkaar toe en de timing hierin is precies goed.
Wat Jouw perfecte jaar ook zo bijzonder en geloofwaardig maakt zijn de serieuze thema’s die worden aangehaald. Dementie, verlies, alcoholisme en liefde zijn een paar van de thema’s die in dit verhaal aan bod komen. Daarbij wordt het niet mooier gemaakt dan het is en dat zorgt ervoor dat Jouw perfect leven laat zien dat het leven niet altijd even perfect is, maar dat er wel mooie dingen uit nare gebeurtenissen kunnen voortkomen.
Geeft deze roman antwoord op levensvragen? Dat is moeilijk om te zeggen, maar het zet je als lezer wel aan het denken en belangrijke levenslessen worden benoemd. Dat maakt Jouw perfecte jaar tot een bijzonder verhaal dat meer dan de moeite waard is om te lezen. | 1pos
|
Elena, een leven voor paarden is een nieuwe serie van schrijfster Nele Neuhaus. De thrillerschrijfster kennende, is dit eerste deel dan ook niet zomaar een paardenboekje. Nee, Tegen alle hindernissen is een spannend verhaal vol puberproblemen, familieruzies en goed bewaarde geheimen.
Elena Weiland (hoe toepasselijk!) woont met haar ouders, grootouders en broer op manege ‘De Merelhof’. Elena’s vader is een beroemd springruiter. Ondanks vaders succes heeft de manege geldzorgen. Elena’s paard Fritzi is als veulen zwaargewond geraakt. Met veel liefde, zorg en aandacht heeft Elena het dier weer helemaal opgelapt. Nu het veulen tot een prachtig paard is uitgegroeid is Elena bang dat haar vader het dier wil verkopen.
Tijdens een wedstrijd maakt Elena kennis met Tim. Ondanks dat de families van Tim en Elena al jaren in onenigheid leven, raken de twee met elkaar bevriend. Tim en Elena leren Fritzi in het diepste geheim alle kneepjes van de springkunst en het paard blijkt grote aanleg te hebben. Nu Elena, letterlijk en figuurlijk, voor steeds grotere hindernissen komt te staan, verdiept ze zich in de problemen van haar familie. Waarom heeft de manege schulden? Waarom hebben haar ouders ruzie met de familie van Tim? Als niemand haar antwoord wil geven, waagt ze zelf de sprong en gaat ze op onderzoek uit.
Hoewel het boek in de media aangeprezen wordt als Young Adult, is het verhaal ook prima te lezen door kinderen uit de hoogste klassen van de basisschool. Het boek is uit het Duits vertaald door Marieke Hoogland. Het is voor de wat jongere kinderen misschien niet zo duidelijk dat het boek zich in Duitsland afspeelt. Sommige namen van personen zijn Duits, terwijl andere weer oer-Hollands klinken. Het boek is niet specifiek voor paardenmeisjes. Omdat er zoveel andere onderwerpen aan bod komen, zal het verhaal ook gewaardeerd worden door kinderen die geen stap in een manege durven te zetten.
De voorkant van het boek ziet er erg mooi uit. Het paard op de cover lijkt uit de nacht tevoorschijn te komen en kijkt je recht in de ogen. De titel van het boek is paars gedrukt, wat mooi tegen het zwart afsteekt. De eerste en de laatste drie bladzijden van het boek hebben overigens dezelfde paarse kleur als de titel, wat het boek een erg verzorgde uitstraling geeft. Het boek heeft geen illustraties, maar bevat wel wat kleine versieringen. Onder elk hoofdstuknummer staat een klein paardje afgebeeld en onder de paginanummers vind je een versiering die afkomstig lijkt uit het Hollandse boerenbontservies.
Het spreekwoord ‘een ongeluk komt te paard en gaat te voet’ (een ongeluk is snel gebeurd, maar de gevolgen slepen lang na), omvat precies waar het in dit boek om draait. Er is in het verleden iets vreselijks gebeurd waar bij Elena en Tim thuis nooit over is gepraat. Twintig jaar later zijn er nog steeds mensen die hier onder gebukt gaan. Het is voor kinderen leerzaam om te lezen wat de gevolgen kunnen zijn als nare situaties nooit worden uitgepraat. Om te weten of het Elena en Tim lukt de families tot elkaar te brengen, zullen we helaas moeten wachten totdat het volgende deel in het Nederlands wordt vertaald. | 1pos
|
Brigadier D.D. Warren wordt net na haar zwangerschapsverlof opgezadeld met een moord op een pedofiel. Dit is niet de eerste. Tijdens het verlof van D.D. is er ook een pedofiel op dezelfde wijze vermoord.
Door een dader die geen sporen achterlaat, en die, heel bijzonder, een schoon huis achterlaat.
Op de plaats delict treft D.D. Charlene Grant. Charlene, Charlie, meldt dat zij over een paar dagen vermoord zal worden. Op 21 januari om acht uur 's avonds. Net als haar twee hartsvriendinnen in de twee jaren ervoor op dezelfde dag en op dezelfde tijd.
Charlie wil dat D.D. het onderzoek naar haar dood zal gaan leiden. Ondertussen heeft Charlie zelf een jaar lang getraind om haar moordenaar te lijf te kunnen gaan.
Maar of deze Charlie zelf wel helemaal spoort? Ze is erg neurotisch. Heeft een verleden waar ze zich maar nauwelijks iets van herinnert. Behalve dat ze mishandeld werd door haar moeder met Münchhausen by Proxy. Oh, en iets met een huilende baby...
Voor het oplossen van de moord op de pedofielen wordt Ellen O. (onuitspreekbare achternaam) ingezet. O werkt op de afdeling zedendelicten en moet zich hier dus wel mee bemoeien.
O weet precies hoe pedofielen tegenwoordig te werk gaan. Via internet. En op een erg gehaaide manier.
Verder maken we kennis met Jesse. Het 6-jarige jongetje dat alleen met zijn moeder woont en af en toe onschuldige spelletjes op zijn laptop mag spelen van moeder. Dat spelletjes spelen krijgt uiteraard nog een staartje.
Er zitten een paar korte hoofdstukken in het boek waar Abigail aan bod komt. Een paar zinnetjes, Hallo, ik ben Abigail.
Wie is deze Abigail?
Wat heeft ze met Charlie te maken. Hoe past ze in het verhaal?
Allemaal vragen en puzzelstukjes die gedurende het verhaal op zijn plek vallen. Super!
Het pedofilie gedeelte is best heftig. Hoe kan een kind nou via een veilige spelletjessite op internet met een pedofiel in aanraking komen. Nou, in dit boek leer je het!
Het is trouwens het zesde deel waarin D.D. Warren voorkomt begreep ik. Ikzelf heb er geen ander deel van gelezen en dat kan prima zo. Het is niet onwaarschijnlijk dat ik ook nog andere delen van deze serie ga lezen.
Lees de complete leeservaring op http://yana81.blogspot.nl/2014/02/in-haar-naam-lisa-gardner.html | 1pos
|
Michael Koryta brak al op jonge leeftijd door als thrillerschrijver. Zijn debuut belandde direct op de shortlist van de Edgar Award en zijn werk wordt in meer dan vijftien landen uitgegeven. De profeet is het vijfde boek van hem dat in ons land is verschenen. Hierin verwerkt hij het drama dat hem en zijn familie trof; Michael was zes jaar toen zijn tante werd doodgereden door een dronken automobilist.
In De profeet maken we kennis met de Austin-broers: Adam en Kent. Beiden leven een afzonderlijk leven; ze zien en spreken elkaar niet of nauwelijks. Een familiedrama twintig jaar geleden is hier de oorzaak van. Marie, het zusje van Adam en Kent, wordt in hun tienerjaren vermoord. Adam voelt zich (nog steeds) schuldig, omdat hij destijds had beloofd zijn zusje naar huis te brengen, maar ervoor koos om te daten met de mooiste meid van de school. Marie moest lopend naar huis en wordt onderweg vermoord. Broer Kent houdt Adam verantwoordelijk voor deze tragedie. Twee decennia later is Kent footballcoach op de plaatste high school en is hij in de race om het kampioenschap. Adam is borgsteller en heeft als taak de borgsommen voor criminelen voor te schieten. Daarnaast werkt hij af en toe als privédetective. De moord op Rachel Bond, de vriendin van een speler uit Kents footballteam, brengt beide broers noodgedwongen weer samen. Allereerst omdat beide broers verdachten zijn, maar zeker omdat de moord herinneringen naar boven brengt van twintig jaar geleden, toen hun geliefde zusje werd vermoord..
De profeet is een prachtig beschreven familiedrama, waarin schuld, wraak, geloof, winst en verlies dicht bij elkaar liggen. Beide broers verwerken het verlies van hun zusje op hun eigen manier. Adam heeft een groot schuldgevoel, is uit op wraak, maar weet dat dit onmogelijk is, omdat de moordenaar in zijn cel is overleden. Hij woont in het ouderlijk huis, waar hij in de slaapkamer van Marie die hij in de oude staat heeft gelaten zoekt naar vergiffenis door met haar te communiceren. Met alcohol probeert hij te ontsnappen van de gedachtes uit het verleden en zondert hij zich af van de buitenwereld. Kent is het tegenovergestelde. Hij zoekt juist de open manier van verwerken, waarbij hij veel waarde hecht aan het geloof. Boetedoening vind hij door te bidden; met zijn spelers voor een wedstrijd, maar ook met criminelen in gevangenissen. Zijn rol als coach van het plaatselijke en succesvolle footballteam maakt hem een geliefd, publiek persoon, waarbij hij er alles aan doet om zijn spelers duidelijk te maken dat het in het leven niet alleen om de winst gaat.
In deze literaire thriller, want zo mag je De profeet zeker aanmerken, voert de spanning niet de boventoon, maar de beproevingen die de broers (hebben) moeten doorstaan zorgen toch voor huiveringen. Het familiedrama en de recente moord op een tienermeisje zijn de centrale onderwerpen in het verhaal, maar de rode draad wordt gevormd door de opmars van Kent footballteam, dat sinds jaren weer eens de finale kan bereiken. Dat Koryta een jaar lang heeft meegelopen met een bestaand footballteam, komt duidelijk naar voren in de soms langdradige beschrijvingen van trainingen, voorbereidingen en wedstrijden van het footballteam. Leerzaam is het zeker, maar vaak leidt het af van het werkelijke verhaal.
Wisselingen van perspectief, veel dialoog en typische personages zorgen voor een goede opbouw van het verhaal. De lezer voelt met de broers mee en kan zich inleven in hun huidige situatie, waarbij ze worden geconfronteerd met een nieuwe moord, die hun oude wonden heropent. De profeet is een hartverscheurende thriller met een briljante plot en een aangrijpende broedertwist. Filmmakers zullen ongetwijfeld staan te springen om het te mogen verfilmen! | 1pos
|
Hoge verwachtingen voor dit boek, en een beetje gekocht op basis van de auteur.
Met momenten wordt het verhaal wat te hard uitgemolken, maar over all een aangenaam lectuurmomentje... | 1pos
|
Ik heb Verminkt van Patrick de Bruyn in 2004 gelezen. Voor mij het eerste boek van deze Vlaamse schrijver. Dat is zeer goed bevallen. Nu werd het tijd voor Vermist. Dit boek dateert uit 2001.
Judith Temmerman is een voortreffelijke, aangepaste huisvrouw en ze is ongerust want haar echtgenoot René komt niet thuis. Later hoort ze van de politie dat hij in de buurt van Parijs is omgekomen als gevolg van een neergestorte Concorde Wat deed haar man daar? Ze dacht dat hij in Londen zat. En dan blijkt ook nog dat hij ontslagen was zonder dat ze hiervan wist. En op zijn voormalige werk werd hij gepest. Wat was er aan de hand? En wie was haar man eigenlijk? Verdriet en raadsels
Patrick de Bruyn schrijft pakkend en meeslepend over gewone mensen die in een angstige en verdrietige tredmolen belanden. Dat er dan veel met een mens gebeurt moge duidelijk zijn. Dit proces wordt op een indringende manier verwoord en een veelheid aan emoties als gevolg van rouwen en loslaten komt langs. Judith Temmerman is radeloos en verdrietig. Een mooi geportretteerde vrouw in haar wanhoop en onwetendheid die op zoek gaat naar de geheimen van haar man. Tijdens het verhaal maakt ze een geloofwaardige psychologische ontwikkeling door.
Patrick de Bruyn vertelt het verhaal vanuit verschillende perspectieven. Ook vanuit een harde dot-com-wereld via de ogen van een ex-collega van René. Deze coole wereld wordt met de nodige humor beschreven. Het verhaal blijft boeien en is spannend. Patrick de Bruyn schrijft toegankelijk en zet de lezer verscheidene keren op het verkeerde been. Soms waan je je in een soort waanwereld van Judith. Of is dit toch de echte wereld?
Een boek met een fiks tempo en een verrassend eind. Het sleutelwoord bij De Bruyn is suspense, zo staat op de omslag. Helemaal mee eens. Knap werk en de hand van de psycholoog is wederom merkbaar. | 1pos
|
Het Labyrint van Venetie is een zeer knap geschreven thriller waarin je een heel ander beeld van Venetië krijgt dan dat je als gemiddelde toerist hebt. Een Venetië vol corruptie waar de maffia de baas is. Het is in het boek mooi omschreven als pracht en praal gebouwd op viezigheid....
Het verhaal volgt drie hoofdpersonen: Kat Tapo, kapitein bij de Carabinieri die haar eerste moordzaak krijgt, de in Italië opgegroeide Amerikaanse Holly Boland, lid van het verbindingsteam van het Amerikaanse leger en Daniele Barbo, de bedenker van het virtuele Venetië: Carnivia, die een rechtszaak wegens hacking wacht.
Het verhaal begint met een aangespoeld lijk van een vrouwelijke priester. Later blijkt dat deze zelfde vrouw informatie over de Joegoslavische oorlog heeft opgevraagd bij Holly. Ook had zij geheime ontmoetingen in Carnivia. Hierdoor komen de drie hoofdpersonen bij elkaar en proberen zij gezamenlijk te achterhalen wat er gebeurd is, waardoor zij op het spoor van een internationale samenzwering komen.
De beschrijving van de verschillende oorlogsmisdaden in het voormalige Joegoslavië en het misbruik van vrouwen vond ik erg heftig. Daarentegen liet de beschrijving van de verschillende maaltijden die Kat en haar baas Aldo Piola nuttigen me het water in mijn mond lopen.
Het boek in een echte pageturner met verrassende plotwendingen, waardoor je regelmatig op het verkeerde been wordt gezet. Zelfs op het eind weet je eigenlijk nog steeds niet of iedereen wel is wie ze zeggen dat ze zijn.
Jonathan Holt brengt in het boek een aantal echte samenzweringen bij elkaar. De liberalisering van de Katholieke kerk en het optreden van vrouwelijke priesters. Het bestaan hiervan wordt door het Vaticaan nog steeds ontkend, hoewel er toch echt organisaties zijn die ze in het geheim steunen. Ook de rol van de Private Military Contractors komt aan bod. Deze PMCs werden voorheen door regeringen, zoals de Amerikaanse gebruikt om zich te distantiëren van operaties die bijvoorbeeld indruisten tegen embargos van de VN. Holt belooft ons in zijn volgende boeken nieuwe perspectieven op iets wat eerst als waar werd gepresenteerd en meer zicht op een allesoverkoepelend complot. Daarom kan ik bijna niet wachten op deel 2. | 1pos
|
L.H. Wiener (1945) mag dit jaar twee keer terecht vieren: hij werd onlangs 70 en is intussen reeds 50 jaar auteur. Zijn uitgeverij schenkt extra aandacht aan deze erg onderschatte schrijver en brengt een verzamelbundel van zijn verhalen uit, alsook de autobiografische roman In zee gaat niets verloren.
In zijn boek gaat Wiener met Ezra Berger, zijn alter ego, op zoek naar de familiegeschiedenis langs vaders kant. Wanneer Ezra in Amsterdam een tentoonstelling bezoekt van fotograaf Merkelbach, laten de portretten van zijn vaders familieleden een diepe indruk achter. Vanaf dat ogenblik kijkt Wiener terug op zijn leven en gaat hij op zoek naar zijn Joodse familie. Tijdens het schrijven stelt hij vast, dat hij niet echt bij die familie hoort. Niet bij zijn ouders, grootouders of andere verwanten. Vooral het gebrek aan connectie met zijn Joodse vader en niet-Joodse moeder ligt hem zwaar op de lever. Tevens heeft deze auteur het best moeilijk met zijn eigen gedigitaliseerde kinderen, die in hun virtuele wereldje leven. Zijn doorgedreven zoektocht wordt verlicht en afgewisseld door het relaas van zijn zeiltocht tussen Hoorn en Oostende met een anonieme vriendin. Tijdens deze reis heeft hij twee overvolle mappen mee met nuttige informatie, die dienen als geheugensteuntje om dit boek te kunnen schrijven. In het casino van Oostende volgt een laatste eerbetoon aan zijn vader.
Tijdens het lezen van deze roman ben je ervan overtuigd dat je werkelijk kennis mag maken met de Wiener-familie; toch is het fictie. Dit betekent dat In zee gaat niets verloren een aaneenschakeling is van fictieve memoires, of toch maar lekker niet? Uiteraard komt de Joodse problematiek ruimschoots aan bod en verdient dit de nodige aandacht.
Merkwaardige vaststelling is dat Wiener niet langer fanatiek zijn eigen spelling hanteert, maar zich voortaan braafjes aan het Groene Boekje houdt. Dit betekent dat hij geen ‘ies’- uitgangen meer gebruikt bij adjectieven, maar deze keurig vervangt door ‘isch’; volgens de officiële spelling. Zelf zegt de auteur hierover in Tzum, literair weblog: “Inderdaad, op verzoek van mijn uitgever heb ik die lichtelijk puberale neiging om al wat Duits is in mijn taalgebruik te weren, beëindigd. Men moet toch eens trachten volwassen te worden, of althans net te doen alsof.”
L.H. Wiener schrijft met een licht ironische pen; zijn subtiele humor en typische zelfspot bepalen voor een groot gedeelte het leesplezier. Hij verwijst in deze autobiografische roman ook naar eerder werk zoals Shanghai massage en Tweemaal is scheepsrecht. Precies alsof zijn hele oeuvre versmelt in dit jubileumboek. Oorspronkelijk kreeg deze roman Prospero’s pen als werktitel; In zee gaat niets verloren klinkt toch wel mysterieuzer, niet? | 1pos
|